මනුස්සත්ථ පටිලාභෝ පරම දුල්ලභෝ

Featured

මේ පොත කියවන ඔබත්, මමත් අප සියලු දෙනාමත් අද මිනිසුන් ලෙස උපත ලබා ඇත. මිනිසෙකු ලෙස උපතක් ලැබීමේ වටිනාකම, එහි උතුම් බව තේරුම් ගත හැක්කේ ද මනසින් මෙනෙහි කර මැන බලා සසඳා දැනගත හැක්කේ ද මිනිසෙකුට ම පමණි. විශ්වයෙහි ජීවත්වන මිනිසුන් ප‍්‍රමාණය මෙන් කෝටි ප‍්‍රකෝටි ගුණයකින් වැඩි අනෙකුත් සත්ත්වයින්, භූතයින්, ප‍්‍රාණීන් දියුණු කර ගත හැකි තත්ත්වයේ මනසක් තම උපතේදී නොලබයි. අද අප දකින, අපට පෙනෙන අනන්ත අප‍්‍රමාණ තිරිසන් සතුන් යැයි අප හඳුන්වන සියලූම සත්ව කොට්ඨාශ වලට ලැබී ඇත්තේ ඉවක් පමණි. එය ඥාණ විශේෂයකි. අපට නොපෙනෙන සියලුම දේව, බ‍්‍රහ්ම, අමනුස්ස කොට්ඨාශ වලටද යම්කිසි ඉවක්, ඥාණ සම්භාරයක් ලැබී තිබුණත් මිනිසාට මෙන් මනසක් ලැබී නැත. මනස යනු සකස් කර, පුහුණු කර, පිරිසිදු කර, දියුණු කර ගත හැකි ඥාණ විශේෂයකි. මනුස්ස යනු මන උස්සා ගත හැකි, මනස උසස් බවට පත්කරගත හැකි ශක්තියයි.

රංකුඹලා, වඩුකුරුල්ලා වැනි ගෙවල් සදාගෙන ජීවත්වන සතුන් පරම්පරා ගණනක් පුරාම තම ගේ සාදාගන්නේ එකම සැලැස්මකට අනුවය. ඒ ඉවෙන් ලැබූ දැනුම අනුවය. නමුත් මිනිසා මනස මෙහෙයවා නිරතුරු තම ගේ සාදාගන්නා සැලැස්ම මනසින් කල්පනා කර වෙනස් කරගනී. ඒ නිසා මනස යනු ඉව හෝ ඥාණය නොවන බව පැහැදිළිය.

මෙහිදී ඉතාමත් වැදගත් දෙයක් පැහැදිළි කරගත යුතුයි. අපට පෙනෙන නොපෙනෙන සියලූම සත්ත්වයින්, දෙවියන්, අමනුස්සයින් ආදී සියල්ලන්ම අනන්ත අප‍්‍රමාණ පෙර අතීත ආත්මවල මිනිසුන් ලෙස උපත ලබා කල් ගෙවා ඇතත්, තම මනස දියුණු  කර  නොගැනීමේ  ඵල  විපාක  අද  අත්විඳ  ගන්නට  ලැබී  ඇත.  මිනිසත්  බව කෙළෙසීමේ ඵල විපාක මේ ආකාරය.

මිනිසෙකු ලෙසින් උපත ලබා බුදු බවට පත් වූ බුදුපියාණන් වහන්සේ තම මනස දියුණු කර ගැනීමෙන්ම බුද්ධිය, ප‍්‍රඥාව උපරිම මට්ටමට දියුණු කරගත් නිසාම, බුද්ධ තත්ත්වයට පත්වූ සේක. සියලූම අරිහතුන් වහන්සේලාද මිනිසුන් ලෙසම ඉපදී මනස දියුණු කරගෙන බුද්ධ තත්ත්වයට පත් වූ සේක. ලොව බිහිවුණු සියලූම ආගම්වල ආගමික නායකයින්ද මිනිසුන් ලෙස උපත ලබා යම් ආකාරයකින් මනස දියුණු කරගත් නිසාම ඔවුහු ආගමික නායකයින් බවට පත් වූහ.

මිනිසෙකු ලෙස උපත ලබන සෑම කෙනෙකුම ආයු, සැප, බල, වර්ණ, ප‍්‍රඥා යන සම්පත් ලැබ උපන් නිසා තම මනස දියුණුකර, සකස්කර, පිරිසිදු කර බුද්ධිය වඩා ගැනීමටත්, බුද්ධ තත්ත්වයට පත්වීමටත් අවශ්‍ය උතුම් ශක්තියත්, අවස්ථාවත් උරුමයෙන්ම ලබා ගෙන ඇත. මේ බව තම තමන්ම තමා තුළින්ම අවබෝධ කරගත හොත්, සොයා අසා දැන ගෙන ක‍්‍රියා කළ හොත් පමණක් මේ උතුම් අවස්ථාවෙන් නිසි ඵල නෙළා ගත හැකිය. කාගේවත් වරමකින්, පිහිටකින්, උපකාරයෙන් මෙය ලබාගත නොහැකිය. දෙවියෙකුට, බුදුපියාණන්ට, ආගමික නායකයෙකුට හෝ විශ්වකර්මයෙකුට වගකීම පවරා තමන්ට මින් නිදහස් විය නොහැකිය.

මිනිසෙකු ලෙස උපත ලැබීම පරම දුර්ලභ අවස්ථාවක් වන අතර මේ ලැබූ උපත නිසාම තවත් පරම දුර්ලභ අවස්ථා හිමිකර ගත හැකි බව බුදුපියාණන් වහන්සේ බුද්ධ දේශණාවෙන් පෙන්වා දුන් සේක. බුද්ධෝත්පාද කාලයක මිනිසකු ලෙස උපත ලැබීම අති දුර්ලභ දෙයකි. පරම පවිත‍්‍ර සිරි සද්ධර්මය ශ‍්‍රවණය කරන්නට ලැබීම මිනිසෙකුට ලැබෙන අති දුර්ලභ අවස්ථාවකි. ”ඛණ සම්පත්තිය” ලැබීමට අවස්ථාව හිමිවීම මිනිසෙකුට ලැබෙන දුර්ලභ දෙයකි. කල්‍යාණ මිත‍්‍ර සම්පත්තිය සඳහා අවස්ථාව ලැබීම මිනිසෙකු ලබන තවත් දුර්ලභ දෙයකි. බුද්ධ ශ‍්‍රාවකයෙකු (පබ්බජ්ජා) වීමට ලැබීම මිනිසෙකු සංසාර ගමනේදී ලබන උතුම්ම තත්ත්‍වයකි. මනසක් ලැබීම නිසා මේ කරුණු අසා දැන ගන්නටත්, තේරුම් බේරුම් කර ගන්නටත්, මිනිසත් බව උතුම් වන්නේ මන්දැයි අවබෝධ කර ගන්නටත් හැකියාවක් මිනිසාට ලැබී ඇත.

මිනිස් කයක් (ශරීරයක්) ලබා මිනිසෙකු ලෙස උපතක් ලැබීම එකකි. මිනිසත් බවට පත්වීම තවත් එකකි. මිනිසෙකු ලෙස මිනිස් කයකින් උපත ලැබුයේ පෙර ආත්මයක කළ පිං නිසාමයි. ඒ පිං බලයෙන්මය. මිනිසෙකු බවට පත්වන්නේ, මිනිසත් බව ලබන්නේ, එය ආරක්‍ෂාකර දියුණු කරගන්නේ අද අද කරන, කියන, හිතන යහපත් දේ අනුවමය. මෙය තේරුම් ගත යුතු අවබෝධ කරගත යුතු ඉතාමත් වැදගත් සත්‍යයකි.

මිනිස් කයක් ලැබූ බොහෝ දෙනෙක් මිනිසත් බවට නොගැළපෙන, මිනිසත් බව කෙළෙසන පහත්, කිළිටි වැඩ කරති. එවැනි මිනිස්සු මිනිස් කයෙන්ම ජිවත්වෙමින්තිරිසන් බවට, පේ‍්‍රත බවට, යක්‍ෂ බවට, අමනුෂ්‍ය බවට පත්ව සිටිති. කලාතුරකින් කෙනෙකු මිනිස් කයෙන්ම දෙව් බවටද පත්ව ඇත. මිනිසෙකු ලෙස ඉපිද, මිනිසත් බවට පත්වී, මිනිසත් බව ආරක්‍ෂා කර ගැනීම මේ සියල්ලටම වඩා උතුම්ය. ශ්‍රේෂ්ඨය.

මිනිසත් බවට පත්වීම යනු තම ගතිගුණ, ගතිහඬ, ගතිරුව, ගති බල, ගතිබව මිනිසත් බවට සුදුසු ලෙස, ගැළපෙන ලෙස පවත්වාගෙන යාමයි. සිතින්, වචනයෙන්, ක‍්‍රියාවෙන් කරන සියලූ ක‍්‍රියාවන් ගතිගුණ, ගතිහඬ, ගතිරුව අනුවම සකස් කරගත් ඒවාය. කිළිටි, පහත් තත්ත්‍වයේ ගතිගුණ පැවැත්වීමෙන් මිනිස් බව කෙළෙසෙයි. මිනිස් කයකින් පෙනී සිටියත් තිරිසනකු, පේ‍්‍රතයෙකු, යක්ෂයෙකු, අමනුස්සයෙකුගේ ගතිගුණ, ගතිහඬ, ගතිරුව විදහාපායි. මිනිස් ආත්මයක උපත ලබා මිනිස් බවට නොගැළපෙන ගතිගුණ පුරුදු කිරීම, පුහුණු කිරීම මිනිසත් බව කෙළෙසීමක් වන අතර පුරුදු කළ, පුහුණු කළ ගතිගුණ අනුව සංඛාර අනුව මේ ආත්මයෙහිම මිනිසත් බවෙන් තුරන් වන අතර මතු කල්ප කාලාන්තරයකට මිනිසෙකු ලෙසින් නැවත උපත ලැබීමේ අවස්ථාව ද තමන්ම අහිමි කරගනී.

අනෙකුත් සත්ත්‍වයින් මෙන් නොව මිනිසා තමන් හිතන, කරන, කියන බොහෝ දේ කරන්නේ තම කැමැත්තෙන්මය. යම් සුවයක්, ප‍්‍රිය මධුර බවක් ආස්වාදයක් ලැබීමට ඉන්‍ද්‍රියයන්  පිනවීමේ  බලාපොරොත්තුවක්  ඇතිවමය.  මේ  කරන,  කියන,  හිතන  දේ කරන්නේ, කියන්නේ, හිතන්නේ රාගයෙන්, ලෝභයෙන්, ද්වේෂයෙන්, මෝහයෙන් නිසාම බව  මනසින්  දැක  ගැනීමට,  කල්පනාකර  බැලීමට  හැකියාවක්,  ශක්තියක්  මිනිසාට උරුමයෙන්ම ලැබී තිබේ. එයින් ප‍්‍රයෝජන නොගත්තේ නම් කරුමය උරුමවීම ද කාටවත් වැළැක්විය නොහැකිමය.

පිං පව් වලට වඩා හේතුඵල දහම මතු ජාතිය සකස්කර ගැනීමට උපකාර වන බව බුද්ධ දේශණාවයි. හේතු ඵල ධර්මතාවය පිළිබඳව අසා දැන යම් අවබෝධයක් ලබා මිනිස් කමට ගැළපෙන, මිනිස් බව රැකෙන ගති ලක්ෂණ පුරුදු කිරීම, පුහුණු කිරීම, පවත්වාගෙන යාම මතු සුගතියක උපත ලැබීමටත්, නිවන් දැක දුකින් මිදීමටත් හේතුවේ. මනසින් මැන සිතා බලා නිගමනය කිරීමත්, කල්පනා කර තීරණයක් ගැනීමත්, මිනිසාට උරුම වූ ගති ලක්‍ෂණයකි. ශක්තියකි. තමන්වම හෝ වෙනත් සත්ත්‍වයෙකු හෝ වැනසීමට, පීඩාවට පත්කිරීමට, පහත් කොට සැළකීමට, අවමානයට පත් කිරීමට, වෛර කිරීමට හේතුවන කිසිම සිතුවිල්ලක්, කථාවක්, ක‍්‍රියාවක් මිනිස් බවට නොගැළපෙයි. පෙර කළ පිං බලයෙන් අද මිනිස් කයක් දැරුවත්, බල්ලෙකුගේ ගතිගුණ ප‍්‍රදර්ශනය කළොත්, පුරුදු පුහුණු කළොත් ඔහු මිනිස් කයෙන්ම සිට බලූ බවට පත් වූවෙකි. එනිසාම සමහර විට ”බල්ලෙක් වාගේ වැඩ කරන්නට එපා” යනුවෙන් මිනිසුන් මිනිසුන්ටම කථා කරනු ඔබ අසන්නට ඇත. එවැනි  පහත්  ගතිගුණ  පුරුදු  කිරීමේ,  ප‍්‍රදර්ශනය  කිරීමේ  ප‍්‍රතිඵලය  මේ  ආත්මයේදීම ලැබෙන බවට එය හොඳම උදාහරණයකි. ඒ ගතියට ගැළපෙන ගතිහඬ ලැබීමයි. බල්ලන්, හරකුන්, කුරුල්ලන්, කොටි වැනි ලොකු සතුන්ද, කුහුඹියන්, වේයන්, ශුද්‍ර ජීවින් වැනි කුඩා සතුන් ද ලෙස උපත ලබන්නේ තම තමන් සංසාරයේ පුරුදු පුහුණු කළ ගතිගුණ, ඵල විපාක ලෙස තමන්ටම උරුම වීමෙනි. මෙය හේතුඵල දහමයි. හේතුඵල දහම ලොව පැවැත්මට, විපරිණාමයට, වෙනස් වීමට, බිහිකිරීමට මෙන්ම විනාශයටද බලපාන එකම ශක්තියයි යන්න කවදාවත් කාටවත් වෙනස්කළ නොහැකි සිද්ධාන්තයකි. මේ ධම්ම නියාමයයි. මේ බව තේරුම් ගෙන මිනිසෙකුව උපත ලත් මේ ආත්මයේදී හැම කෙනෙකුම කල්පනා කළ යුත්තේ, මනස මෙහෙයවා නිගමනය කළ යුත්තේ, ලැබූ මිනිසත් බවට ගැළපෙන ගුණධම_, ගති ලක්ෂණ, සුචරිතය, සංවරත්වය පුරුදු පුහුණු කර, මතු මතුත් මෙවන් උතුම් මිනිසත් බවක් හෝ ලැබීමට සුදුසු සිතුවිලි, ක‍්‍රියා, වදන් ප‍්‍රගුණ කළ යුතු බවයි. මිනිසත් බව කෙළෙසන, මිනිසත් බවට නොගැළපෙන පහත් සංඛාර (ක‍්‍රියා, වදන්, සිතුවිලි* පුරුදු පුහුණු කිරීමේ ඵල විපාකය, ඒ පුරුදු පුහුණු කළ දෙයට උරුම වූ පහත්තත්ත්වයට තමන්ම වැටීමයි. නැවත සුගතියක ඉපැදීම කල්ප කාලාන්තරයකට වැසීයන්නේ, හේතුඵල දහමම ක‍්‍රියාත්මක වීම නිසාය. සුචරිතයෙහි යෙදී පිං කළ හොත් දෙව් බවට පත්වී සැප විඳිය හැකිය. දුෂ්චරිතයෙහි යෙදී පිං කළ හොත් බලූ බවට පත්වී සැප විඳිය හැකිය. නගරයේ ලොකු ගෙවල් වල බල්ලන් සැප විඳින්නේ ඒ නිසාමය.

මිනිසෙකුව උපන් හැම කෙනෙකුටම යම් පමණකට ආයු, සැප, බල, වර්ණ, ප‍්‍රඥා යන සම්පත් ලැබී ඇත. මිනිසුන් දෙදෙනෙකුට පවා මේ සම්පත් එකම තත්ත්වයෙන් නොලැබෙයි. ඒ නිසාම මිනිසුන් දෙදෙනෙකු එක හා සමාන නොවේ. වෙන කිසිම සත්ත්‍වයෙකු, දෙවියෙකු මේ සියලූ සම්පත් ලබා උපත නොලබයි. ඒ සියලූ සම්පත් ලැබුණේ ධර්මතාවයෙනි. මේවා කවුරුත් දුන් දෙයක් හෝ කාගෙන්වත් ඉල්ලා ප‍්‍රාර්ථනා කර ලබාගත හැකි දෙයක්ද නොවේ. ධර්මතාවයෙන් ලැබූ සම්පත් ධර්මයෙහි හැසිරීමෙන් ම මනසින් කල්පනා කර, යථාවබෝධයෙන්ම දියුණු කර පවත්වාගත යුතුය. අධර්මයෙහි හැසිරීම නිසා ඊට උරුම ධර්මතාවයෙන්ම මේ සියලූ සම්පත් තම තමන්ම අහිමි කර ගනියි. මෙය හේතු ඵල දහමයි.

බුද්ධ ධර්මය යනු භව උදුරා දමන්නට උපකාරක වන දහමයි. රාග බව, ද්වේෂ බව, මෝහ බව උදුරා දැමීම නිවනයි. පිං පව් නිසාම සියල්ල සිදුවේ, කර්මය නිසාම සියල්ල සිදුවේ යන මතවාද වලින් බැහැරව, හේතු ඵල දහම අනුව සියල්ල තීරණය වේ යන දර්ශනයෙහි පිහිටා කටයුතු කළහොත් ඔහු බෞද්ධයෙකි. උපතින් පරම්පරාවෙන් ලැබූ බෞද්ධකම, බුද්ධියෙන් අවබෝධ කරගත් බෞද්ධකම නොවේ. පිං පව් දෙකම නිවනට බාධාවෝය. බුද්ධියෙන්, මනසින් කල්පනා කර බැලූවොත් මේ කොතරම් දුරට සත්‍යයක්දැයි තේරුම් ගත හැකිය. හේතුවක් නැති තැනක ඵලයක් තිබිය නොහැකිය. හේතුවක් ඇති තැනක ඊට උරුම ඵලයක්ද ලැබීම කාට හෝ නැතිකළ නොහැක. ඒ නිසා ඵල ලැබීමට හෝ ඵල වෙනස් කිරීමට හෝ ඵල නොලැබීමට හෝ කළ යුතු එකම දේ හේතු බිහි නොකිරීම හෝ හේතු වෙනස් කිරීමය. උතුම් වූ මිනිස් බවට පත්ව, උතුම් මිනිස් ගති ලක්ෂණ  පුරුදු  පුහුණු  කරන,  පවත්වන  උත්තමයා  සියලූ  දෙවියන්ට,  බ‍්‍රහ්මයින්ට, අමනුස්සයින්ට වඩා උසස්ය. ශ්‍රේෂ්ඨය. මේ උතුම් බව, ශ්‍රේෂ්ඨ බව විදහා දක්වන හොඳම උදාහරණය, එවැනි උත්තමයෙකු තමන් මෙන්ම සකල ලෝකවාසී සියලූ සත්ත්‍වයින්ගේද යහපත  පතාම,  ඔවුන්වද  දුකින්  මිදවීමේ  පරම  අභිලාෂයෙන්ම  අවංක  පරාර්ථකාමී අදහසින්ම තම සිතුවිලි, ක‍්‍රියා, වදන්, පවත්වන උතුම් ගතියයි. එසේ කරන්නේ යම් ලාභයක්, කීර්තියක්, ප‍්‍රශංසාවක් හෝ වෙනයම් ප‍්‍රතිලාභයක් හෝ බලාපොරොත්තුවෙන් නොවේ. හුදෙක් කරුණා, මෛත‍්‍රී සහගත සිතින්මය. අනෙකාවද දුකින් මිදවීමේ එකම අභිලාෂයෙනි.

පිං පව්, කුසල් අකුසල් වෙන් කොට දැන හඳුනාගත හැක්කේ, අසා දැන අවබෝධ කරගත හැක්කේ මිනිසෙකුට පමණි. ලෞකික, ලෝකෝත්තර දෙකෙහි වෙනස අවබෝධ කරගත හැක්කේද මිනිසෙකුටමය. එමෙන්ම සම්මතය හා පරමාර්ථ ධර්ම අතර වෙනස, භක්තිය හා ශ‍්‍රද්ධාව අතර ඇති වෙනස්කම්ද දැන හඳුනාගත හැකි වන්නේ මිනිසෙකුටමය. පෘථග්ජන පුද්ගලයා සහ ආර්ය උත්තමයා, ආර්ය- අනාර්ය වෙනස්කම් මෙන්ම ධ්‍යාන හා මාර්ග ඵල ආදී උසස් උතුම් කරුණු අවබෝධ කොට දැකගත හැක්කේ මිනිසෙකුටමය. මේවා පිළිබඳව  වෙනස්කම්  දැන  ගැනීම,  අසා  හෝ  කියවා  අවබෝධ  කර  ගැනීම ධර්මවබෝධය ලැබීමයි. දහම් රසය විඳීමට හැකිවන්නේ මේවා මෙනෙහි කිරීමෙන්ම වෙනස පැහැදිළි කර ගැනීමෙන්ය.

උත්තමයෙකු දේශණා කරන ධර්මය ශ‍්‍රවණය කිරීමෙන් හෝ පොත පතක ලියැවී ඇති  ධර්මය  තෝරා  බේරාගෙන  සත්‍යය  අවබෝධ  කරගැනීමට  හෝ  හැකි  වන්නේ, විපස්සනා අනුපස්සනා කර ප‍්‍රඥාව වඩාගත හැකි වන්නේ, ඇසූ ධර්මය ධාරණය කර සත්‍යය සමඟ සම්බන්ධ විය හැකි වන්නේ, චිත්ත පාරිශුද්ධිය ලබා ධ්‍යාන උපදවා ගත හැකි වන්නේ යථාවබෝධයෙන් මඟඵල ලබාගත හැකි වන්නේ මිනිසෙකුටම පමණි.

බුදුබව ප‍්‍රාර්ථනා කිරීම, බුද්ධත්වයට පත්වීම, පසේ බුදු බවට පත්වීම, මහ අරහතුන් වහන්සේලා වීම මෙන්ම අරිය තත්ත්‍වයට පත්වීම මිනිසෙකුට පමණක් කළ හැකි දේවල්ය. එවැනි උතුම් තත්ත්‍වයට පත්වූ මිනිසුන් ආදියෙහි විසූ බවත්, මතුවටත් මිනිසුන් අතරින්ම බිහිවන බවටත් කාට හෝ තර්කයකින්, විද්‍යාවකින් බොරුකළ හැකි නොවේ. සම්මතය අතින් බැලූවත් අහසින් යාමට, මහ සයුර තරණය කිරීමට, ගුවන් යානා නැව් සැදුවේ මිනිසා මනස මෙහෙයවා කටයුතු කිරීමෙනි. මිනිසුන් විනාශ කිරීමට යුද්ධායුධ, බෝම්බ තැනුයේත් මනස මෙහෙයවීමෙන්ය. තමන්ට හෝ වෙනත් සත්ත්‍වයෙකුට හෝ යහපත මෙන්ම අයහපත දෙකටම කටයුතු කළ හැකි එකම සත්ත්‍වයා මිනිසාය. බඩගින්න, නින්ද, මෛථුනය, භය අනිත් සියලූ සත්ත්‍වයින්ට පොදු අවශ්‍යතාවයෝය. මේ කාරණා සතර සඳහාම සියලූ සත්ත්‍වයෝ සියලූ සංඛාර පවත්වති. මිනිසා පමණක් මේවාට වෙනස්ව කටයුතු කළ හැකි ශක්තියක් ලබා ඉපැදී ඇත. මෙත්තා, කරුණා, මුදිතා, උපේක්‍ඛා යන සතර බ‍්‍රහ්ම විහරණයන් පැවැත්විය හැකි මිනිසෙකුටම පමණි.

අප උපත ලැබූ මේ වාසනාවන්ත කාලය බුද්ධෝත්පාද කාලයකි. බුදුපියාණන් වහන්සේ කෙනෙකු පහළ වී අනන්ත අප‍්‍රමාණ මහඅරහතුන් වහන්සේලා පහළ වී යහපත් චිත්ත කිරණ ශක්තීන් ලොවට පතුරුවා විශ්වය බලගැන්වූ ශක්තියක් පවතින කාලයකි. මිනිසෙකු ලෙස උපත ලබා, පරම පවිත‍්‍ර සිරි සද්ධර්මයද ශ‍්‍රවණය කරන්නට ලැබී, මනස මෙහෙයවා, එය අවබෝධ කර, ප‍්‍රඥාව, සත්‍යාවබෝධය ලැබීමෙන් බුද්ධත්වයට පත්විය හැකි කාලයකි මේ. එය ”ඛණ සම්පත්තිය” ලැබීමයි. විමුක්තිය ලැබීමයි. නිවන් දැකීමයි. දුකින් මිදීමයි. මේ සියල්ල තම තමන් තම මනසින්ම දැන, දැක ලබාගත යුතු තත්ත්‍වයන්ය. අම්මා, තාත්තා හෝ දෙවියන් බ‍්‍රහ්මයින් හෝ බුදුපියාණන්, මහා සංඝරත්නය හෝ වෙනත් විශ්වකර්මයෙකු හෝ ඔබ වෙනුවෙන් මේ කිසිවක් කරදීමට සමත් නොවෙති.

මෙත්තා, කරුණා, මුදිතා, උපේක්‍ඛා යන සතර බ‍්‍රහ්ම විහරණයෙහි යෙදෙමින් අප‍්‍රමාණ වූ ලෝක සත්ත්‍වයා වෙත අප‍්‍රමාණ ලෙසින් සම මෙත පැතිරවිය හැකි වන්නේ මිනිසෙකුට පමණි. අනන්ත දුක් විඳින ලෝක සත්ත්‍වයා වෙත මනුස්ස, අමනුස්ස, දේව, බ‍්‍රහ්ම යන සතර කොට්ඨාශයටම අයත් සත්ත්‍වයා වෙත ”සරණ” විය හැක්කේ මිනිසෙකුට පමණි.

”සරණ” වීම යනු තේරුම් කරගත යුතු වචනයකි. ”බුදුන් සරණ යමි, දහම් සරණ යමි, සඟුන් සරණ යමි” යැයි උදේ හවස කීවත් මෙහි තේරුම බොහෝ අය අවබෝධ කරගෙන නැත. සරණ යනු පද දෙකකි. සර, චර ගමන් කරන, පැවැත්ම යන තේරුමයි. ”ණ” යනු නතර කිරීම, නැවැත්ම, අවසන් කිරීම යන තේරුමයි. මේ අනුව සරණ යනු අප කවුරුත් නොනවත්වාම කරන මේ සංසාර ගමන නැවැත්වීමට, එය නවත්වා, විඳින දුක් කන්දරාවෙන් මුදවා ගැනීමට උපකාර වීමයි. උපනිශ‍්‍රය වීමයි. බුද්ධ, ධම්ම, සංඝ යන ත‍්‍රිවිධ රත්නයේ සරණ යෑම යනු මේ උපනිශ‍්‍රය ලබා ගැනීමයි. සත්‍යය අවබෝධ කරගත් සියලූම උත්තමයින් දුක් විඳින අනන්ත අප‍්‍රමාණ සත්ත්‍වයින්ගේ අනාථ බව දැක, ඒ දුකින් ඒ සත්ත්‍වයා මුදවා ගැනීමේ පරම ආධ්‍යාසයෙන්ම මෙසේ ”සරණ” වූ සේක. ඒ සරණ ලබාදීමට ධර්මය දේශණා කළ සේක.

මිනිසෙකුට මිස වෙනත් කිසිඳු සත්ත්‍වයෙකුට, දෙවියෙකුට, බ‍්‍රහ්මයෙකුට, අමනුස්සයෙකුට හෝ විශ්වකර්මයෙකුට ”සරණ” ලබා දිය නොහැකිය. පිහිටක්, උපකාරයක් නම් ලබා දිය හැකිය. පිහිට හෝ උපකාරය යනු ”සරණ” වීම නොවේ. පිහිට වීම, උපකාර කිරීම ඉතාම තාවකාලික ලෞකික දෙයකි. සාගින්නේ සිටින කෙනෙකුට බත් මුලක් ලබාදීම මගින් බඩගින්නෙන් මිදවීම උපකාරයකි. පිහිටකි. තව පැය හතරකින් පහකින් ඔහුට ඒ බඩගින්නම නැවත මතුවෙයි.

”සරණ” වීම මෙයට වඩා අති උතුම් ශ්‍රේෂ්ඨ දෙයකි. සංසාර සාගරයේ අනාථ වී සදහටම දුක් විඳින සත්ත්‍වයා ඒ දුකින් මිදවීමට උපනිශ‍්‍රය ලබා දීමකි. මඟ පෙන්වීමකි. ඒ නිසාම  බුදුපියාණන්වහන්සේට  ”අනාථ-නාථ”  යැයි  නමක්ද  ලැබුණි.  අනාථ  ලෝක සත්ත්වයා නාථ තත්ත්‍වයට පත්කරවීමට මඟ පෙන්වා, ”සරණ” විය යන තේරුමෙනි.

අවංකව, පිරිසිදුව, පහන් සිතින්ම සම මෙත පතුරා මා මෙන්ම, සියලූ ලෝක , සියලූ සත්ත්‍වයෝ නිදුක් වෙත්වා, නීරෝගි වෙත්වා, සුවපත් වෙත්වා, දුකින් මිදෙත්වා, නිවන් දකිත්වා යැයි කරන පැතුම සියලූ සත්ත්‍වයාට සරණ වීමකි.

චිත්ත ශක්තිය ලොව පවතින එකම ශක්ති ප‍්‍රභවයයි. බලවත්ම ශක්තියයි. පිරිසිදු චිත්ත ශක්තියෙහි අනන්ත, අප‍්‍රමාණ අසීමිත බලයක් ගැබ්ව ඇත. එවැනි උත්තමයෙකු කරන මෙවැනි මෙත්තා සහගත, කරුණා සහගත, මෘදු ගුණයෙන් යුතු, උපේක්‍ඛා සහගත පැතුමෙන් විශ්වයට නිකුත් කරන චිත්ත ශක්තීන්, චිත්ත කිරණ සාමාන්‍ය පෘථග්ජන පුද්ගලයින් ලක්‍ෂයක් කෝටියක් නිකුත් කරන පැතුමකට වඩා ශක්තිමත්ය. බලවත්ය. ඒ යථාවබෝධයෙන්ම, අවංකවම, පිරිසිදු  සිතින්ම කරන පැතුමක් නිසාය. මෙලෙස බුදුපියාණන්වහන්සේලා, මහඅරහතුන් වහන්සේලා, ආර්ය උත්තමයින් වහන්සේලා ලෝකයාට විශ්වයට නිකුත් කරන ලද අප‍්‍රමාණ චිත්ත කිරණ නිසා බිහිවූ බලවත් ශක්තියක් ලොව පවතින්නේය. ඒ චිත්ත කිරණ ශක්තින් නිසාම ඒවායේ බලය, ශක්තිය, ශාන්තිය නිසාම මේ ලෝකය, විශ්වය, සමස්ත සත්ත්‍ව වග_යාටම වාසය කිරීමට, ජීවත්වීමට සුදුසු සෞම්‍ය පරිසරයක් සහිත ස්ථානයක් බවට පත්වී ඇත.

මෙත් වැඞීමෙන් ඊර්ෂ්‍යාව, ක්‍රෝධය, වෛරය, ව්‍යාපාදය පහව යයි. කළ වරදට අනෙකාට නිතරම සමාව දෙයි. අනෙකෙකු වරදක් කළත් ඒ පෘථග්ජන පුද්ගලයෙකුගේ නොදැනුවත්කම නිසාම සිදුකළ දෙයක් බව අවබෝධ කරගෙන, ”කවදා හෝ ඔහුටත් මෙය වරදක් බව අවබෝධ වේවා, ඒ වරදින් කවදා හෝ ඔහුටද මිදීමට හැකිවේවා” යන සිතුවිල්ල ඇති වෙයි. එයින් පිරිසිදු වන්නේ තමාගේම සිතයි. නිවනට උපකාරක ලෝකෝත්තර කුසලය එයින් වැඩෙයි.

මේ ආත්මයේ අපි අද විඳින සැප දුක් සියල්ල පෙර කළ පිං පව්, කුසල් අකුසල් වල ඵල විපාකයෝය. ඒවා දැන් අපට සහමුළින්ම වෙනස් කළ නොහැකිය. ඒවායින් සිත කම්පා කරගෙන සිතින් දුක් විඳීම නොකළ යුතුය. ඒවා සිතින් අමතක කර දමා, ලද දෙයින් සතුටු වී, මතු මතුත් දුකින් මිදීමට උපකාර වන කුසල් පිරීම කළ යුතුය.

මිනිස් ජීවිතය ඉතා කෙටි ආයුෂයක් ඇති වර්ෂ ගණනකට සිමා වූවකි. මේ කෙටි ආයු කාලයෙන් ද ළදරු කාලය, ළමා කාළය මෙන්ම අවසානයේ කිසිවක් කර කියා ගත නොහැකි මහලූ කාලය ද අත්හැර දැමූ විට ඉතිරි වන්නේ වසර කිහිපයක් පමණි. මේ සීමිත ජීව කාලය රටක් හැදීමට, සමාජයක් හැදීමට, අනුන් හැදීමට තම වටිනා කාලය අපතේ යැවීම තමා තමාටම කර ගන්නා මහා අපරාධයකි. ලෝකය හැදීම කවම කවදාවත් කිසිම කෙනෙකුට කළ නොහැකි දෙයකි. කළ හැකි එකම දේ තමා තමාම හැදීම පමණි. තමන් හොඳ වුවොත්, තමන් හැදුනොත්, ලෝකය හදන්නට අවශ්‍ය නොවේ. ඒ ආදර්ශයට ගෙන ඒ මඟ ගොස් හැදෙන අයට හැදෙන්නට ආදර්ශවත් වීම, කළ හැකි හොඳම ක‍්‍රියාවයි. හැදෙන කෙනෙකුට මඟ පෙන්වීම, ධර්මනුකූලව උපදෙස් දීම, ධම_ය සොයන කෙනෙකුට ධර්ම මාර්ගය පැහැදිළි කර පෙන්වාදීම කළ හැකි එකම සත් ක‍්‍රියාවයි.

කෙනෙකුගේ වරදක්, දෝෂයක් දැක ද්වේෂයෙන් කතා කිරීම වැරදිය. ඒ නිසාම බුදු පියාණන් කිසි විටකත් තර්ක විතර්ක කිරීම අනුදැන වදාළේ නැත. කරුණු පැහැදිළි කර නොමඟ යන්නාට නිසි මඟ පෙන්වීම පමණක් අනුමත කළ සේක.

බුදුපියාණන් වැඩිම කාලයක් වැඩ සිටි ජේතවනාරාමය නම් ස්ථානයේ අල්ලපු වැටේ චුන්ද සූකර නම් ඌරු කොටුවක් පවත්වා ගෙන ගිය කෙනෙකු වාසය කළ බව සඳහන් වේ. චුන්ද සූකර හදන්නට හෝ ඌරන් මැරීම වළක්වන්නට හෝ බුදුපියාණන් කිසි විටකත් උනන්දු වී නැත. උත්සාහ ගත්තේ ද නැත. නමුත් බුදුපියාණන් සමඟ වාදයට ආ සච්චක බමුණාට කරුණු පැහැදිළි කර නිවන් මඟට යොමු කළහ.

උපකාර කිරීම, උදව් කිරීම, කෙනෙකුට පිහිටවීම මිනිස් ගුණ ධර්මයෝය. තමන්ට පිහිට වූ මඟ පෙන්වූ මව්පියන්ට, ගුරුවරුන්ට, වැඩිහිටියන්ට, අඹුදරුවන්ට ප‍්‍රතිඋපකාර කළ යුතුමය. නමුත් මේ සංසාර සම්බන්ධය ගැන මිනිසෙකුව උපන් හැම කෙනෙකුම මීට වඩා ගැඹුරින් කල්පනා කළ හැකි විය යුතුය. මේ සංසාර ගමන තනිව යන ගමනක් හෝ
තනිව ආ ගමනක් හෝ නොවේ. තමන් ළඟ ඉපදුණු, ජීවත්වෙන, ආශ‍්‍රය කිරීමට ලැබෙන මිනිසුන්, තිරිසන් සතුන්, නොපෙනෙන අමනුෂ්‍යයින් සියලූම දෙනා තමන් ළඟම ඉපදී සිටින්නේ ඇයි? අපි ඒ සියලූ දෙනා ළඟ ඉපදුනේ ඇයි?

තමන්ගේ ගෙදර කුහුඹියන් බෝවුනේ ඇයි? මේ සියල්ල හේතුවක් ඇතිවම සංසාර සම්බන්ධයක් නිසාම සිදුවන දේවල්ය. කුහුඹුවන් අප ගෙනා කෑම කෑවේ ඇයි? මේ සංසාර සම්බන්ධය ගණුදෙනුව නිසාම සිදුවන්නකි. අද අප කරන, කියන, හිතන බොහෝ දේවල් අපට ලැබුණු සියලූ නෑදෑයින්, අඹුදරුවන්, මිත‍්‍රයින්, තිරිසන් සතුන් පවා පෙර ජාතිවල අප සමඟ තිබූ සම්බන්ධය නිසාම අදත් අප ළඟම සිටී. ඒ කිසිකෙනෙකුගේ වරදක් දැකිය යුතු නොවේ. ඒ සියල්ල ඉවසා වරදින් පාපයෙන් මමම මිදෙමියි සිතා, මෙත්තා, කරුණා පෙරදැරිව  කටයුතු  කිරීමෙන්  ඔවුන්ගේ  සම්බන්ධයෙන්  මිදිය  හැකිය.  ඔවුන්ට  වෛර කිරීමෙන් කිසිදාක සම්බන්ධයෙන් මිදිය නොහැකිය.

පිං ලබා දීමෙන්, පිං පැමිණවීමෙන්, ප‍්‍රතිඋපකාර කිරීමෙන්, මෙත් වැඞීමෙන්, වන්දි ගෙවීමෙන් හා සමාව ගැනීමෙන් ඒ සියලූ ආකාර වූ සත්ත්‍වයින් සමඟ පවතින සංසාර සම්බන්ධතා වලින් මිදී නිදහස් වෙනතුරා නිවන් දැකිය නොහැකිය. නිදහස් විය යුත්තේ මෙවැනි සංසාර සම්බන්ධතා වලිනුත්, සියලූ ආකාරයේ බලාපොරොත්තු වලිනුත් බව සියලූ දෙනා අවබෝධ කර ගත යුතුය.

මේ සියලූ කරුණු ගෙනහැර දැක්වූයේ මිනිසකු ලෙස ඔබ ලැබූ මේ ආත්මභව ඉතාම දුර්ලභ, ඉතාම උතුම් අවස්ථාවක් බව පෙන්වා දීමටයි. නැවත මිනිසෙකු ලෙස කවදා උපත ලබාවි දැයි කිසි කෙනෙකුට කිසි ලෙසකින් සහතික විය නොහැකියි. මේ ලැබූ ආයුෂ ඉතා කෙටිය. ලැබූ අවස්ථාවෙන් අද අදම උපරිම ඵල ලැබීමට කටයුතු කිරීමෙන්ම විමුක්තිය අත්කර ගත යුතුය.

”සියල්ලන්ම යථාවබෝධයෙන් යුතුව ධර්මයෙහි හැසිරෙත්වා.”

Share Button

බුද්ධාගම සහ උතුම් බුද්ධ ධර්මය

Featured

නිවන්  අවබෝධ  කර  ගැනීමට  උපකාර  වන  එකම  ධර්මය  පරම  පවිත‍්‍ර  බුද්ධ ධර්මයයි. බුද්ධ ධර්මය ඉතාම සරළ ලෙසින් පැහැදිළිව, නිරවුල්ව, පිරිසිදුව ගෝතම සාක්‍යමුනීන්ද්‍රයාණන් වහන්සේ සොයා දැන දේශණා කළ ධර්මයයි. මිනිසෙකු ලෙස උපත ලබන  ඕනෑම කෙනෙකුට එසේත් නැත්නම් මුළු මහත් මිනිස් වර්ගයාටම අසා දැන තේරුම් ගත හැකි, තේරුම් ගෙන අනුගමනය කළ හැකි, අනුගමනය කර අත්විඳ ගත හැකි එකම උතුම් ධර්ම මාර්ගයයි. මිනිසෙකුට පමණක්ම මනස මෙහෙයවා  යෝනිසෝමනසිකාරයෙන් තේරුම් ගෙන අනුගමනය කිරීමෙන් පමණක්ම මහඟු ප‍්‍රතිඵල අත්කරගත හැකි උතුම් ධර්මයකි.

ජාති කුල භේද, ආගම් භේද, උගත් නූගත් කම්, උස් පහත් කම්, පොහොසත් දුප්පත් කම්, සුදු කළු භේද හෝ ගිහි පැවිදි වෙනස් කම් පවිත‍්‍ර බුද්ධ ධර්මයට නැත. බුද්ධ ධර්මය එක රටකට, එක ප‍්‍රදේශයකට හෝ එක කාලයක උපතලත් මිනිසුන් කොටසකට හෝ සීමාවූ දහමක් නොවේ. අතීත, අනාගත, වර්තමාන තුන් කාලයේම ජීවත්වන මිනිසුන් සඳහාම සුදුසු, සියලූ මිනිසුන්ට යහපත, විමුක්තිය ළඟාකර ගන්නට උපකාර කරගත හැකි ධර්ම මාර්ගයකි.

බුද්ධ ධර්මයෙහි එකම විශේෂත්වය වන්නේ, මේ ධර්මය තම තමන්ම මනස මෙහෙයවා ස්වභාව ධර්මයේ පැවැත්ම පිළිබඳව විද්‍යාත්මක සත්‍යය ප‍්‍රඥාවෙන්්ම තේරුම් ගතයුතු වීමයි. ඒ විශේෂත්වය නිසාම ප‍්‍රඥාවෙන්්ම දැරිය යුතු විද්‍යාත්මක වූ නිසාම මේ උතුම් ධර්මයට බුද්ධ ධර්මය යන නම ලැබුණි.

පරම පවිත‍්‍ර බුද්ධ ධර්මයෙහි හරය, යථාර්ථය තේරුම් ගැනීමට නම් ජාති, කුල මල, ආගම් සංකල්ප, බටහිර, පෙරදිග මතිමතාන්තර, උගත් නූගත් කම් මෙන්ම ගිහි පැවිදි වෙනස්කම් වලින්ද නිදහස්ව, මේ ධර්මයෙන් ගෙනහැර දැක්වූ විද්‍යාත්මකවූත්, ස්වභාවිකවූත් සත්‍යයම ප‍්‍රඥාවෙන්් වටහා ගන්නට උත්සාහ ගත යුතුය.

පාට කණ්නාඩියක් පැළඳ යම් දෙයක් දෙස බලන කෙනෙකුට එය දකින්නට ලැබෙන්නේ,  ඒ  කණ්නාඩියේ  පාටට  අනුරූප  වූ  විකෘති  ස්වභාවයකිනි.  එය  සත්‍යය දර්ශනයක් නොවේ. මායා දර්ශනයකි. එය මිත්‍යාදෘෂ්ඨියකි. සියලූ දෘෂ්ඨි අතහැර, සියලූ ආගම් සංකල්ප අතහැර, මිනිසෙකු ලෙසින් තම මනස මෙහෙයවා මේ උතුම් විද්‍යාත්මක සත්‍යයෙන් ගෙනහැර දක්වන ලද ධර්මය, තම තමාගේම විමුක්තිය සඳහාම උපකාර කරගතහැකි ආකාරය ගැන විමසිලිමත්ව සොයා බැලිය යුතුය.

බුද්ධාගම හා බුද්ධ ධර්මය යනු එකක්ම නොවේ. මේ දෙකෙහි වෙනස නිවැරදි ලෙසත් බුද්ධියෙන් යුතුවත් වටහා ගැනීම නිවන් අවබෝධ කර ගැනීමට උපකාර වේ. උපතින්ම බෞද්ධයෙකු ලෙස බුද්ධාගම උරුමයෙන් අදහන කෙනෙකුට මේ දෙකෙහි වෙනසක් ඇති බවක් තේරුම් ගැනීමද තරමක් අපහසු දෙයකි. උපතින්ම උරුම වූ ආගමික සංකල්ප, ඇදහිලි, පුද පූජා ක‍්‍රම, වත් පිළිවෙත් වලට තදින්ම පුරුදු පුහුණු වූ භක්තිමත් බෞද්ධයකුට මේ කියන කථාවත් සංවේගයට හේතුවන්නට ද බැරි නැත. අනෙකුත් සියලූම ආගම්වල මෙන්ම බුද්ධාගමෙහිත්, පොදුජන පහන් සංවේගය සඳහා, භක්තිය හා ජනප‍්‍රසාදය ඇති කර ගැනීම සඳහා කලින් කලට එකතු කරගත් විවිධ ආගම් සංකල්ප වලින් ගහන බව කාටත් දැකගත හැකි සත්‍යයකි. බුද්ධාගම 2600ක කාලයක් අද පවතින තත්ත්වයෙන් ජනප‍්‍රිය ආගමක් සේ පවත්වා ගෙන එන්නට ඒවා උපකාර වූ බව ද සත්‍යයකි.

පරම පවිත‍්‍ර බුද්ධ ධර්මය මීට වඩා බෙහෙවින් ගාම්භීර වූ, උතුම් වූ, පිරිසිදු වූ ධර්මයකි. මිනිසෙකු විසින් බුද්ධියෙන්ම තේරුම් ගෙන, බුද්ධියෙන්ම අනුගමනය කර, බුද්ධියෙන්ම අත්විඳිය යුතු සදාකාලික වූ විද්‍යා සිද්ධාන්තයකි. ඒ උතුම් ධර්මයෙන් පෙන්වා වදාළ විද්‍යා සිද්ධාන්ත, කාලය අනුව වෙනස් නොවන, වෙනස් කළ නොහැකි, දේශයෙන් දේශයට වෙනස් නොවන, මිනිසුන් වූ කාටත් බුද්ධියෙන් තේරුම් ගත හැකි ස්වභාවික ධර්මතාවයන් ක‍්‍රියාත්මක වන ආකාරය විග‍්‍රහ කර පෙන්වා දුන් පරම සත්‍යය එළි දැක්වීමකි.

බුද්ධාගමද ඒ උතුම් ධර්මයම පදනම් කොට ගෙන කලින් කලට ජනප‍්‍රිය වූ ආගම් සංකල්පයන්ද එකතු කරගෙන, පොදු ජනයාගේ සිත් ගන්නා ලෙසින්, ගරු බුහුමන් ලබන්නට හැකිවන පරිදි, භක්තියෙන් අදහන්නට සුදුසු පරිදි සකස් කරගත් ආගමකි. එවැනි වූ බුද්ධාගම මිහිඳු හිමියන් ලංකාවට ගෙන ආ දින පටන් අද දක්වාම විවිධ වෙනස්කම් වලට භාජනය විය. බෙදීම් වලට හා විපරිණාමය වීම් වලටද ලක්විය. ඒ අනුවම අද පවතින බුද්ධාගමද තව නොබෝ කලකින්ම වෙනස් වී, විපරිණාමයට පත්වීම කාටවත් නැවැත්විය නොහැකි දෙයකි.

පරම පවිත‍්‍ර බුද්ධ ධර්මය කිසිම ආකාරයකින් කිසිම දවසක එවැනි වෙනස්කම් වලට විපරිණාම  වලට  භාජනය  වන  එකක්  නොවේ.  ඊට  අලූතින්  යමක්  එකතුකර  ගත නොහැකිය. පවිත‍්‍ර බුද්ධ ධර්මය තාවකාලිකව භාවිතයෙන් යටපත්ව ගිය හැකිය. නමුත් ධර්මය විනාශ කර දැමිය නොහැකිය. යටපත්ව ගිය බුද්ධ ධර්මය බුද්ධියෙන්, හේතුඵල දහම තේරුම් කරගන්නට හැකි වූ උත්තමයෙකුට නැවත මතුකර, භාවිතයට ගත හැකි උතුම් ධර්මයක් නිසාම එය බුද්ධ ධර්මය විය.

සත්ත්‍ව, පුද්ගල, උපත, පැවැත්ම, විපරිණාමයට පත්වීම, ජරාවට පත්වීම, මරණය, දුක් විඳීම ආදී ඇතිවීම හා නැතිවීම සම්බන්ධ වූ නොනවතින ක‍්‍රියාවලියට පාදක වූ හේතු මෙන්ම, මේ ක‍්‍රියාවලිය නොනවත්වාම, උත්සාහයක් නැතිවම, ස්වභාවිකවම, දිගින් දිගටම පවත්වාගෙන යන්නට හේතු පාදක වූ ශක්ති ප‍්‍රභවය ද විග‍්‍රහ කර, විස්තර කර වදාළ එකම ධර්මය, බුද්ධ ධර්මයයි. උපත, මරණය, දුක් විඳීම වැනි දේ බෞද්ධයින්ට පමණක් සීමා වූ දේවල් නොවේ. අතීත, අනාගත, වර්තමාන තුන් කාලයෙහිම උපදින සියලූ සත්ත්වයින්ට පොදු විද්‍යාත්මක සත්‍යයන්ය. ඒ නිසා බුද්ධ ධර්මය බුද්ධාගමට වඩා බොහෝ සෙයින් ගාම්භීර වූ එකකි.

සම්මත  බුද්ධාගමෙහි  අද  භාවිතා  කරන  බොහෝමයක්  අංගයන්  විවිධ  ආගම් සංකල්ප සංකලනය කරගැනීමෙන් සකස්කර ගත් ඒවාය. පරම පවිත‍්‍ර බුද්ධ ධර්මයේ විද්‍යාත්මක සිද්ධාන්ත යටපත්ව, ආගමික සංකල්ප මතුවීමද ධර්ම ස්වභාවයෙන්ම සිදු වූ දෙයකි. එය කාට හෝ වරදක් පැටවිය යුතු, ඇඟිල්ල දිගුකළ හැකි දෙයක්ද නොවේ. හේතුඵල දහම යථාපරිදි තේරුම් ගත් කෙනෙකුට පමණක් මේ ධර්ම ස්වභාවයද මොනවට තේරුම් ගත හැකි වනු ඇත.

ගෝතම සාක්‍යමුනීන්ද්‍රයාණන් වහන්සේ කිසිම භේදයකින් තොරව මුළු මහත් මිනිස් වර්ගයා සඳහාම දේශණාකර වදාළ බුද්ධ ධර්මය පර්යාප්ති, පටිපත්ති, පටිවේද සාසනය ලෙසින්ද නම් කරන්නට යෙදුනේ මේ නිසාමය. ”සුනේථ, ධාරේථ, චරේථ” යනුද බුද්ධ ධර්මයම විස්තර කරන්නට භාවිතා කළ පද වැලකි. මේ සියලූ ආකාර පද වලින් විස්තර කරන්නට යෙදුනේ බුද්ධ ධර්මය අසා දැන, බුද්ධියෙන් තේරුම් ගෙන, තේරුම් ගත් හේතුඵල ධර්මයට අනුව ක‍්‍රියාකර, බුද්ධියෙන්ම අනුගමනය කර, අත්විඳ ගත යුතු එකක් වන බවයි.

මේ නිසාම මේ උතුම් ධර්මයට, බුද්ධ ධර්මය යන නම ලැබුණි. කිසියම් ආගමික නායකයෙකුගේ නමින් මේ නම ලැබුණා නොවේ. ගෝතම සාක්‍යමුණීන්‍ද්‍රයන් වහන්සේ ස්වයංභූ ඥාණයෙන්ම, බුද්ධියෙන්ම සොයා මතු කර පෙන්වූ ධර්මය, බුද්ධිය මෙහෙයවා තේරුම් ගෙන, බුද්ධියෙන් දැරිය යුතු නිසාම ”ධාරේථ” යැයි ප‍්‍රකාශ කළ සේක.

බුදුපියාණන්වහන්සේ බුද්ධත්වයට පත්වී කලක් ගතවන තුරු මේ උතුම් ධර්මය ”විභජ්ජ වාදය” ලෙසින් හැඳින්වූ බව පැහැදිළිය. ඉන් පසු මේ ධර්මයට ”බුද්ධවාදය” යන නමද භාවිතා කළහ. බුදුපියාණන්වහන්සේ පෙන්වා දුන් විද්‍යා සිද්ධාන්ත ප‍්‍රඥාවෙන් දැරිය යුතු වන නිසාම පසුව එය බුද්ධ ධර්මය ලෙස නම් කෙරිණි. බුද්ධාගම ලෙස එය සකස් කර භක්තියෙන් අදහන්නට වූයේ, බුද්ධ පරිනිර්වාණයෙන් වසර එකසිය පනහක්, දෙසියක් තරම් පසු කාලයකදීය. බුදුපියාණන් මේ උතුම් විද්‍යා සිද්ධාන්ත මතුකර දේශණා කළ යුගය වනවිට ජන්බුද්වීපය ප‍්‍රදේශයේ පමණක් විවිධ ආගම් හැට හතරක් ප‍්‍රචලිතව, ජනප‍්‍රියව පැවතුන බව ඉතාමත් ප‍්‍රසිද්ධය. ඒ ආගම් සියල්ලම සත්ත්‍ව පුද්ගල දෘෂ්ඨිය, ආත්ම අනාත්ම සංකල්ප, පුනරුත්පත්තිය, මතු ආත්ම භවයන් ආදී සංකල්ප පදනම් කර ගෙන විවිධ ඇදහිලි වත්පිළිවෙත්, පුදපූජා ක‍්‍රම අනුගමනය කළ ඇදහිය යුතු ආගම් විය. ඒ කිසිඳු ආගමකින් මිනිසෙකු ලෙස උපත ලත් කිසිම කෙනෙකුට පූර්ණ විමුක්ති සුවයක්, නිවනක් ලබා ගත නොහැකි බව පැහැදිළිවම තේරුම් ගත් බුදුපියාණන්වහන්සේ, ඒ සියලූ ආගම් ප‍්‍රතික්‍ෂෙප කර බැහැර ලා, විභජ්ජවාදය නැමැති මේ උතුම් බුද්ධ ධර්මය ඉදිරිපත් කළ සේක. ඒ යුගයේ හැටියට මෙය කාටවත් සිතාගන්නටවත් නොහැකි තරමේ මහා පෙරළියක්, විප්ලවයක්ම විය. සියලූ ආගම් යටපත්ව කෝටි ප‍්‍රකෝටි ගණනින් මිනිසුන් බුද්ධ ධර්මය අනුගමනය කරන්නට විය.

උතුම් බුද්ධ ධර්මය හුදු න්‍යායයක් හෝ දර්ශනයක් හෝ පමණක්ම ලෙසින් සැළකීම සුදුසු නොවේ. බුදුපියාණන්වහන්සේම දේශණාකර පෙන්වා වදාළ පරිදි මෙය පර්යාප්ති ධර්මයකි. එනම් නිවැරදි විමුක්ති මාර්ගයකි. ඒ විමුක්ති මාර්ගය අනුගමනය කළ, අත්දුටු, අත්විඳගත්  බුදුපියාණන්වහන්සේලා  මෙන්ම  අනන්ත  අරහතුන්  වහන්සේලාටද  මාර්ග ඵලයන්ට පත් වූ තවත් එවැනිම විශාල කොටසකටද  සදහටම සංසාර දුකෙන් මිදී නිදහස් වීමට  උපකාරී  වූ  නිවැරදි  ධර්ම  මාර්ගය  විග‍්‍රහ  කිරීමකි.  මේ  විමුක්ති  මාර්ගය   ඕනෑම මිනිසෙකුට  තේරුම්ගෙන,  අනුගමනය  කර  අත්විඳගත  හැකි  නිසා  මෙය  ප‍්‍රතිපත්ති මාර්ගයක් ලෙසද පෙන්වා වදාළහ. මෙය එක ජාතියකට, ආගමකට, රටකට, කුලයකට හෝ එක කාලයකට සීමා වූ ධර්ම මාර්ගයක්ද නොවේ. කොයි කාලයකදී හෝ පටිච්චසමුප්පාද ධර්මය තේරුම් ගෙන, ත‍්‍රිලක්ඛණය අවබෝධ කරගත්තේ නම්, එය චතුරාර්ය සත්‍යයන්ම අවබෝධකර ගන්නට උපකාර වන නිවැරදි මඟ පෙන්වන දහමකි. මෙහි එකම විශේෂත්වය වන්නේ ඒ ඒ පුද්ගලයාම පෞද්ගලිකවම ප‍්‍රතිපත්තීන් පුරා මාර්ගය සම්පූර්ණ කරගත යුතු වීමයි.

විඤ්ඤාණ ශක්තියෙන්ම උපත ලබන, ජීවත්වන, හැම කෙනෙක්ම තම මනසේ ශක්තීන්ම දියුණු කරගෙන, විඤ්ඤාණ ශක්තියම, පිරිසිදු චිත්ත ශක්තියක් බවටද ශුද්ධ පවිත‍්‍ර කරගැනීම මේ ප‍්‍රතිපත්ති මාර්ගයයි. එය තමන් විසින්ම තමා සඳහාම අනුගමනය කළ යුතුය.

මේ උතුම් ධර්මයට හිමිකරුවකු හෝ අයිතිකරුවෙකු හෝ නැත. සියලූම ලොව්තුරු බුදුපියාණන්වහන්සේලා ස්වයංභූ ඥාණයෙන්ම මතුකර තමන්ම සොයා දැනගත් මේ උතුම් ධම_යටම ගුරු තනතුරින්ද පිදුම් කළ සේක. ඒ නිසා මේ ධර්මයේ අයිතිය කියාපාන්නට කිසිම අරහතුන් වහන්සේ කෙනෙකුට හෝ ස්වාමීන් වහන්සේ කෙනෙකුට හෝ නොහැකිය. සියලූම ශ‍්‍රාවකයින්, අනුගාමිකයින් හා භික්ෂුන්ගේ වගකීම වන්නේ, නිවැරදි මඟ සොයා දැන බුදුපියාණන් මතුකර පෙන්වා වදාළ මඟ අනුගමනය කර, එය තමාගේම පෞද්ගලික අත්දැකීමක් බවට පත්කරගෙන, නිවන අත්විඳ ගැනීමයි. මේ නිසා මෙය ආගමක්,  න්‍යාය  ධර්මයක්  හෝ  දර්ශනවාදයක්  හෝ  පමණක්ම  නොවන  බවත්  සෑම කෙනෙකුම තේරුම් ගත යුතුය. උතුම් බුද්ධ ධර්මය ආගම් සංකල්පයක් හෝ ඇදහිලි මාර්ගයක්ද නොවේ. යම්කිසි කෙනෙකුට භක්තියෙන්, අවිචාරවත් ශ‍්‍රද්ධාවෙන් වැඳුම් පිදුම් පමණක් කර, ප‍්‍රාර්ථනා කරමින් පැතීමෙන්ම පමණක් ඉෂ්ඨ සිද්ධ කරගත හැකි දෙයක්ද නොවේ. සුනේථ, ධාරේථ, චරේථ යන පියවරයන් තුනෙහිිිම වැඳුම්, පිදුම්, යැදුම්, පැතුම් මාර්ගයක් පෙන්වා දී නැත. පර්යාප්ති සාසනය, ප‍්‍රතිපත්ති සාසනය, ප‍්‍රතිවේධ සාසනයෙහිද එවැනි කිසිම වැඳුම් පිදුම් මාර්ගයක් පෙන්වා දී නැත. යාඥා කර, පූජකයෙකුට පිරිකරක් පූජාකර, කන්නලව්වකින් කරගත හැකි දෙයක් ද මෙහි නැත. කිසිම ආකාරයක මතිමතාන්තර හෝ දෘෂ්ඨිගත වීමේ ක‍්‍රමයක් ද මෙහි නොවේ. බුද්ධියෙන් තර්කයෙන් ගොඩනගාගත් සම්මතයන්ද මෙහි නැත. තවත් කෙනෙකුගෙන් ඉගෙනගෙන, උකහා ගෙන, බුද්ධියට ගෝචර කරගත හැකි දෙයක්ද නොවේ. තමන්ම තමා තුළින්ම දැහැමි ප‍්‍රතිපදාවක් අනුගමනය කර අවංක වීමෙන්, පිරිසිදු වීමෙන්,  පිවිතුරු  වීමෙන්,  ප‍්‍රභාශ්වර  තත්ත්වයටද  පත්විය  හැකි  තමාගේම  සිතෙහිම ඇතිවන ආධ්‍යාත්මික චිත්ත පාරිශුද්ධතාවයකි. රාගයෙන් තොර, ද්වේෂයෙන් තොර, මෝහයෙන් තොර පිරිසිදු සිතක් තමා තුළින්ම මතුකරගෙන, තමන්ම අත්විඳ ගන්නා ආධ්‍යාත්මික වූත්, අභ්‍යන්තර වූත් සුවය අත්විඳීම නිවනයි. විමුක්තියයි.

මේ විමුක්ති මාර්ගය, විද්‍යාත්මක සත්‍යය සොයාදැන, යථාපරිදි මතුකර, පැහැදිළිව විග‍්‍රහ කර, ලෝකයාට දේශණා කරන්නට යෙදුනේද, ඒ ඒ පුද්ගලයාට තම තමන්ගේම බුද්ධිය දියුණු කර, තම විමුක්ති මාර්ගය තමන්ටම සකස් කර ගන්නට උපකාර වන ආකාරයටය. නිවන් අවබෝධ කරගැනීමට උපකාර කිරීම, විමුක්ති මාර්ගය පෙන්වා දීම මේ ධර්මය දේශණා කිරීමේ එකම අරමුණ හා පරමාර්ථය විය. වෙනත් කිසිම ආකාරයක ලෞකික පරමාර්ථයක් හෝ අරමුණක් ඇතිව මේ ධර්මය දේශණා කළා නොවේ.

විශ්වය පිළිබඳව අග මුල සෙවීම හෝ මිනිසාගේ, සත්ත්වයාගේ උපතේ අග මුල සෙවීම හෝ මතු ආත්ම භවයන්, පෙර ආත්ම භවයන් ගැන පෙන්වා දීමට හෝ ලෞකික සැප සම්පත් දියුණු කර සංවර්ධනය කර ගන්නා ආකාරය පෙන්වා දීමට හෝ දේශණා කළ ධර්මයක් නොවේ. රටක්, ලෝකයක්, සමාජයක් හදන්නට හෝ මෙහි කී නොකී කිසිම ආකාරයක ලෞකික පරමාර්ථයකින් හෝ අරමුණකින් බුදුපියාණන්වහන්සේ බුද්ධ ධර්මය දේශණා කළා නොවේ.

ලෝකෝත්තර නිවන් සුවය අත්කර ගන්නට මිනිසුන්ට බුද්ධියෙන් දරාගත හැකි, දරාගත යුතු ධර්ම මාර්ගය පෙන්වා දී, එය අනුගමනය කර, තම තමන්ටම අත්විඳ ගන්නට හැකි  මඟක්  පෙන්වීම  කළා  පමණි.  මේ  නිසා  මේ  උතුම්  බුද්ධ  ධර්මය  කිසිසේත්ම බෞද්ධයාට පමණක් සීමා වූ එකක් නොවේ. බුදුපියාණන්වහන්සේ මේ ධර්මය සොයා දේශණා කළ යුගය වන විට එකද සම්මත බෞද්ධයෙකුවත් සිටියේ ද නැත.

මෙයින් පැහැදිළිවම තේරුම් ගත යුතු කරුණ වන්නේ, බුද්ධ ධර්මය දේශණා කිරීමේ ඒකායන අරමුණ වූයේ, පරමාර්ථය වූයේ, අනන්ත අප‍්‍රමාණ කාලයක පටන් සංසාර සාගරයේ අතරමං වී දුක් විඳවන ලෝක සත්ත්වයා දුකින් මුදවා ගෙන, විමුක්තිය ළඟාකර ගත හැකි පැහැදිළි මඟක් සොයා පෙන්වා දීම පමණක්ම බවයි. බුද්ධ ධර්මයෙන් පෙන්වා දුන් මේ පිරිසිදු පැහැදිළි නිවන් මඟ පෙන්වා දීමට කිසිම ආගමකට අතීතයේදී නොහැකි වූවා මෙන්ම මතු අනාගතයේදී ද කිසිම ආගමකට හැකි කමක් නැති බවද සහතික කොට ප‍්‍රකාශ කළ හැකිය. නිවන් අවබෝධ කර ගැනීමට, විමුක්තිය ළඟාකර ගැනීමට නම් ”පරම පවිත‍්‍ර බුද්ධ ධර්මයම” සොයා දැන භාවිතා කළ යුතුය. බුදුපියාණන්වහන්සේට, උතුම් සිරි සද්ධර්මයට ගරු කරන සියලූම මිනිසුන් මේ සත්‍යය මැනවින් තේරුම් ගෙන කටයුතු කළ යුතුය.

Share Button

නිවන් දැකීම යනු කුමක්ද?

Featured

නිවන් අවබෝධ කරගැනීම යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ කුමක්දැයි පැහැදිළි ලෙසම,
සරළ ලෙසම විග‍්‍රහ කර ඇති බුද්ධ දේශණාව වන්නේ,

“රාගක්ඛයෝ නිබ්බානං , ද්වේෂක්ඛයෝ නිබ්බානං, මෝහක්ඛයෝ නිබ්බානං”

යන බුද්ධ දේශණාවයි.

යම්  කෙනෙකු  රාගය,  ද්වේෂය,  මෝහය  යන  ලාමක  ගති  ලක්ෂණයන්  තම චිත්තසංථානයෙන් පුර්ණ වශයෙන්ම ඛය කර දමන්නට, අතහැර දමන්නට, සදහටම එවැනි ගති ලක්ෂණ වලින් මිදී නිදහස් වන්නට හැකියාව ලැබුණොත්, ඒ උත්තමයා නිවන් අවබෝධ කර ගනී.

රාගය, චන්දරාගය යනුවෙන් විග‍්‍රහ කරන ලද මේ පළමුවන ගති ලක්ක්‍ෂණය පුද්ගලයකුගේ,  සත්ත්වයෙකුගේ  චින්තසංථානයේ  පහළවන  ගතියකි.  ප‍්‍රියයි,  මධුරයි, මිහිරියි, සුවයි, සැපයි යනුවෙන් යමක් කෙරෙහි ගන්නා වූ දෘෂ්ඨිය අනුවම, ඒ නිසාම යමකට බැඳීමක්, එකතු වීමක්, ඇලීමක් ඇතිකර ගැනීම මේ ගති ලක්‍ෂණයයි. රාග යනු මත්වීමෙන්, මත් වූ සිතෙන් යමකට එකතු වීමේ, ගෑවී සිටීමේ, සම්බන්ධ වීමේ කැමැත්තයි. තණ්හාව, ලෝභකම, ආශාව, උපාදානය ආදී විවිධ නම් වලින්ද ප‍්‍රකාශ කරන්නේ, මේ රාග ගති ලක්ෂණයම තවදුරටත් මෝරා වැඩි දියුණු වූ අවස්ථාවන්මයි. පටිච්ච වීම සිදුවන්නේ මේ අවස්ථාවේදීය.

රාග නැමැති ගති ලක්ෂණය සෑම පෘථග්ජන සිතකම මොහොතින් මොහොත පහළ වෙන, මතුවන, මොහොතින් මොහොත ගෙවී විනාශ වී යන, නැවත නැවතත් මතුවන විනාශවන ගතියකි. පෘථග්ජන කෙනෙකුගේ සිතක් නිතරම, ස්වභාවයෙන්ම කිළිිටි වූ, කහට ගැන්වුණ, කෙළෙස් සහිත තත්ත්වයෙන්ම පවතින නිසා මෙවන් රාග සහගත සිතුවිලි නිරන්තරවම මතුවීම ස්වාභාවිකයි. ”තණ්හාව” නැත්නම් ”තෘෂ්ණාව” යන සංස්කෘත වචනයෙන් විග‍්‍රහ කර පෙන් වූ මෙම ගති ලක්ෂණය, රාගය නිසාම හටගත්, රාගයෙහිම මෝරා වැඩි දියුණු වූ අවස්ථාවකි. රාගයෙන්  සිත  මත්වීම  නිසා  ප‍්‍රිය  මනාප  වූ  දෙයට  ගෑවීමේ,  එය  සමඟ  එකතුවීමේ සම්බන්ධවීමේ අවශ්‍යතාවය, කැමැත්ත නිසාම සිත තැනක හා වේ. යම් තැනකට, යම් දෙයකට, යම් කෙනෙකුට, යම් අවස්ථාවකට හා වීම, තණ්හාව යනුවෙන් විග‍්‍රහ වේ. යමක් කෙරෙහි ප‍්‍රිය බවක්, මනාප බවක් ඇතිවීම නිසා සිත රාගයෙන් මත්වීමේ නියත ප‍්‍රතිඵලය එතනට එකතුවීම, එය ”තණ්හා” වීමයි.

සාමාන්‍ය පුද්ගලයකුගේ සිතක මෙවැනි රාගයක්, තණ්හාවක් ඇතිවීමට මුල්වන මූලිකම හේතුවක් ඇත. මෝහය, මුලාව, අවිද්‍යාව, නොදන්නාකම ආදී විවිධ වචන 23කින්ම විභංගප‍්‍රකරණයේ විස්තර කළේ් මෙයයි. සත්‍යය නොදැනීම, සත්‍යය නොදැකීම, මේ හේතුවයි. කුමක්ද මේ මෝහය නැත්නම් නොදන්නා කම? යමක යථාස්වභාවය, ඇත්ත ස්වභාවය, ඇතිවීම නැතිවීම හා විපරිණාමය නැමැති හේතුඵල ක‍්‍රියාකාරීත්වය පිළිබඳ  සත්‍යය  තත්ත්වය  නොපෙනීම  මෝහයයි.  එහෙම  නැතිනම්  ”අනිච්ච,  දුක්ඛ, අනත්ථ” යන ත‍්‍රිලක්ඛණය නොදැනීම මෝහයයි. ද්වේෂය යන නමින් හැඳින් වූ දෙවැනි ගති ලක්‍ෂණය රාගය, තණ්හාව, ලෝභකම ආශ‍්‍රයෙන්ම සිතක බිහිවන ගති ලක්ෂණයකි. කැමැත්තෙන්ම, ආශාවෙන්ම සිත මත් වී යමකට එකතු වීමේ, සම්බන්ධ වීමේ අවශ්‍යතාවය චන්දරාගයයි. මේ ආශා කළ දේ, කැමතිවූ දේ, කැමති වූ පරිදිම, රිසිසේම, තම මනාපය පරිදිම නොලැබෙයි නම් එතැන ගැටීමක් ඇතිවේ. අර මුලින් බිහිවූ රාග ගති ලක්ෂණයම දැන්  දෙවනි වේශය, ද්වේෂය ලෙසින් හැඳින්වේ. රාගයක්, තණ්හාවක්, කැමැත්තක් සිතක මුලින්ම පහළ නොවේ නම්, ද්වේෂයක් ඇතිවීමට කිසිම හැකියාවක් නැහැ. තරහ, වෛර, ක්‍රෝධ, ඊර්ෂ්‍යා, පටිඝ, ව්‍යාපාද වැනි විවිධ නම් වලින් විග‍්‍රහ කරන ද්වේෂය, රාගයේ, තණ්හාවේම දෙවැනි වේෂයක්ම පමණි.

රාගය,  තණ්හාව  මෙන්ම  ද්වේෂයද  සිතක  එක  දිගටම  පවතින  ස්ථිර  ගති ලක්ෂණයන්  නොවේ.  චිත්තක්‍ෂණයක්,  චිත්තක්‍ෂණයක්  පාසාම  බිහිවෙන,  නැතිවෙන, වෙනස්වන ගති ලක්‍ෂණයන්ය. රාගය සිතක බිහිවීමට හේතුව වූ නොදන්නාකම, අවිද්‍යාව, සත්‍ය නොවැටහීමම සිතක ද්වේෂය ඇතිවීමටත් එකම හේතුවයි. රාගය හා මෝහය එකතු වී ක‍්‍රියාත්මක වේ. ද්වේෂය හා මෝහය එකතු වී ක‍්‍රියාත්මක වේ.

මෝහය යනු සත්‍ය නොදන්නා කමයි. මෝහය යනු මුවහ කර තැබීම, වසා තැබීම යන තේරුමයි. මෙසේ මුවහකර වසා ඇත්තේ කුමක්ද? තමාගේම මනසයි. හේතුඵල ක‍්‍රියාත්මක වන ධර්මතාවයේ යථා ස්වභාවය, සත්‍ය ස්වභාවය මනසට දැකගන්නට නොහැකි ලෙස මුවා කර වසා ඇති බවයි. සාමාන්‍ය පෘතග්ජන පුද්ගලයකුගේ සිතට මේ හේතුඵල ක‍්‍රියාකාරිත්වයේ ධර්මතාවය යථාපරිදි නොපෙනෙයි. ඒ නොපෙනෙන්නේ රාග, ද්වේෂ වැනි කිළිටි අඳුරු ගති වලින්, ප‍්‍රිය මනාප මධුර දේ වලින් මත් වී පැවැත්මේ සත්‍ය වැසී ඇති හෙයිනි.

ඒ නිසාම ”මෝහය” යන වචනය තනි වචනයක් ලෙසින් භාවිතා කිරීමෙහිද කිසිම තේරුමක් නැත. නිතරම යම් දෙයක් සම්බන්ධව කරන ප‍්‍රකාශයකදීම පමණක් භාවිතා කළ හැකි වචනයකි. මේ ආකාරයෙන්ම ”සත්‍යය” යන වචනයද අර්ථයක් ඇති තේරුමක් ඇති ප‍්‍රකාශයක් සේ භාවිතා කළ හැක්කේ, යමක් සම්බන්ධ කර කරණු ලබන ප‍්‍රකාශයකදීම පමණි.

සියලූ ලෝක සත්ත්වයා දිගින් දිගටම යළි යළිත්් උපතක් ලැබීමට, ජීවත්වීමට, දුක් විඳීමට, මරණයට පත් වීමට එකම හේතුව යමක යථා ස්වභාවය, සත්‍යය නොදන්නා කමයි. එය මෝහයයි. මෝහය නිසාම රාගයෙන්, තණ්හාවෙන්, චන්දරාගයෙන් මත්වී යමකට එකතුවෙයි, සම්බන්ධවෙයි. මෝහය නිසා, නොදන්නාකම නිසා තැනකට හාවී හේතු උත්පාදනය කරයි. ඵල විපාක උරුම කරගනී.

මුළු  බුද්ධ  ධර්මයේම  විග‍්‍රහ  කර,  විවරණය  කර  පෙන්වා  දෙන්නට  උත්සාහ කරන්නේ, මේ පැවැත්ම ලෙසින් ගෙනහැර දැක් වූ හේතුඵල පරම්පරාවන් උපත ලබන ආකාරය පිළිබඳව සත්‍යය ධර්මතාවය පෙන්වීමයි. රාගයෙන්, තණ්හාවෙන් මිදී මෝහයෙන් වෙන්විය හැක්කේ, හේතුඵල ක‍්‍රියාත්මක වීමේ සත්‍ය ධර්මතාවය මනා ලෙස වටහා ගැනීමෙන් ම පමණි. බුද්ධ ධර්මය යනු භව උදුරා දැමීමයි. බුද්ධ යනු මේ හේතුඵල ධර්මතාවය ක‍්‍රියාත්මක වන ආකාරය පිළිබඳ පුර්ණ සත්‍යය විද්‍යාත්මක ලෙසින් ගෙනහැර දැක්වූ භව උදුරා දැමූ උත්තමයායි. චතුරාර්ය සත්‍යය සොයා දැන විග‍්‍රහකර ඉදිරිපත් කිරීම බුදුපියාණන්වහන්සේ කළ වැදගත්ම හේතුඵල විග‍්‍රහයයි. එය පටිච්ච සමුප්පාද ධර්මයයි.

Share Button

නිවන පිළිබඳ අනුමාන ඥාණය ලබා ගත හැක්කේ කෙසේද?

Featured

බුදුන්වහන්සේ ස්වයංභූ ඥාණයෙන්ම අවබෝධ කරගත් විමුක්ති මාර්ගය, භව නසන මාර්ගය (බණ) තම මුළු ජීවිත කාලය තුළම අනන්ත අප‍්‍රමාණ දෙව් මිනිසුන්ට නිවනට මඟ පෙන්වා දීම සඳහාම දේශණා කළහ. බුදුපියාණන්ගේ පරිනිර්වාණයෙන් පසුව මඟඵල ලැබූ ආර්ය උත්තමයින් වහන්සේලාද මේ නිවන් මාර්ගය දේශණා කර පරම්පරා ගණනාවක් නොනැසෙන ලෙස නිවන් මඟ ආරක්‍ෂාකර දේශණා කරමින් පවත්වාගෙන ආහ. ආර්ය උත්තමයන් වහන්සේලාගේ විශේෂයෙන්ම සිවුපිළිසිඹියාපත් ලැබූ අරහතුන් වහන්සේලාගේ පහළවීම නැවතීමත් සමඟම මේ භව නසන, භව නිරෝධ කරන මඟ කියා පැහැදිළි කර දීමට සමත් කෙනෙකු නැති විය. ඒ ධර්මයම ඒ වචනම යොදා ගෙන පසු කාලයේ භව හදන ජීවන මාර්ගයක් සකස් කර ගන්නට උපකාර වන ආගමක් ලෙස බුද්ධ ධර්මය තේරුම් කර දීමට යාම නිසා නිවන් මඟ වැසී යටපත් විය.

නිවන් දැකීම යනු කුමක්දැයි තවත් කෙනෙකුට නිවැරදිව ප‍්‍රකාශ කළ හැක්කේ, සෝවාන්, සකෘදාගාමී, අනාගාමී, අරහත් යන මඟඵල අවබෝධ කරගත් අරිය උත්තමයකුට පමණි. මෙවැනි මඟඵල ලැබූ අරිය උත්තමයෙකුගේ කටහඬ, දේශණා කරන ධර්මය තවත් කෙනෙකුට සෝතාපන්න වීමට පිහිට වේ. සෝතාපන්න යන වචනයෙහිම මේ අරුත ඇත. ”සෝත” යනු ශ‍්‍රවණයයි. ”ආපන්න” යනු මඟට පිවිසීමට උපකාරක බවයි. එසේ නම් සෝතාපන්න යන පදයෙහි තේරුම කඩහඬ අසා ධර්මය ශ‍්‍රවණය කර, නිවන් මඟට පත්වීම යනුයි. සුතමයේ ඥාණය ලැබීමයි.

මෙය ”පරතෝඝෝෂක ප‍්‍රත්‍යය” යනුවෙන් හඳුන්වයි. ශ‍්‍රවණය හා ඇසීම යනු එකක්ම නොවේ. ශබ්දය ඇසීම, කියන වචන, කටහඬ ඇසීම එකකි. යමක් අසන්නේ හෝ ඇසෙන්නේ උත්සාහයක් නැතිවමය. ශ‍්‍රවණය යනු අවධානයෙන් යුතුව කියන වචන, කියන දේ, කියන විලාසය, අර්ථය, සුන්දර බව නිවැරදිව අවබෝධ කරගෙන ධාරණය කර ගැනීමයි. පරතෝඝෝෂක ප‍්‍රත්‍යය ලැබෙන්නේ ධර්මය ශ‍්‍රවණය කිරීමෙනි. බුදුපියාණන් වහන්සේ  සිරි  මුඛයෙන්  දේශණා  කළ  ධර්මය  ශ‍්‍රවණය  කිරීමෙන්ම  සියලු  ශ‍්‍රාවකයින් වහන්සේලාටද  මඟඵල  ලැබිණි.  සෝතාපන්න  විය.  ඒ  අරහතුන්  වහන්සේලාද  තම ශ‍්‍රාවකයින්ට දේශණා කළ ධර්මය ශ‍්‍රවණය කිරීමෙන් පරපුරෙන් පරපුරට මේ සෝතාපන්න වූ බව පවත්වා ගෙන ආහ. ක‍්‍රමයෙන් මඟ ඵල ලැබූ උත්තමයින් වහන්සේලාගෙන් ලෝකය හිස්වෙත්ම මෙසේ මේ සෝතාපන්න වීමට උපකාරක කටහඬ, ධර්මය ශ‍්‍රවණය කරන්නට නොලැබීම නිසා මඟඵල ලැබූ උත්තමයින්ගේ පරම්පරාව අවසාන විය.

සෝතාපන්නයෙකු වීමට අවශ්‍ය පළමුවැනිම සාධකය පරතෝඝෝෂක ප‍්‍රත්‍යය ලබා ගැනීමයි.  තවත්  පෘථග්ජන  මිනිසෙකුට  මේ  ලබා  දීම  කළ  හැක්කේ  අඩුම  වශයෙන් සෝතාපන්න තත්ත්වයට හෝ පත් වූ ආර්ය උත්තමයකුට පමණි. බුදුපියාණන් වැඩසිටි කාලයේදී, අරහතුන් වැඩසිටි කාලවලදී, ඒ අරහතුන් වහන්සේලාගේ කටහඬින් දේශණා කළ ධර්මය ශ‍්‍රවණය කර, පරතෝඝෝෂක ප‍්‍රත්‍යය ලැබ, සෝතාපන්න වූ උත්තමයින් නැවත  මිනිස්  ජාතියක  උපන්නොත්,  ඒ  උත්තමයින්  ”ජාත  සෝතාපන්න”  යනුවෙන් හඳුන්වති. මෙවැනි උත්තමයින් අදද අප අතරම සිටිති. අප අතරම ජීවත් වූවත් ඒ අය වෙන්කර හඳුනා ගැනීම නම් තරමක් අපහසුය.

කෙසේ  වුවත්  එවැනි  උතුමන්  අවබෝධ  කරගත්  නිවන්  මාර්ගඵල  හා  ධර්ම ඥාණයත් දියුණු කරගෙන තවත් අයටද ධර්මය පැහැදිළි කර දීමට හැකියාව, ශක්තිය ඇත්නම් ඒ කටහඬ අසා, ධර්මය අසා අදද පරතෝඝෝෂක ප‍්‍රත්‍යය ලබා, සෝතාපන්න විය හැකිය. මෙය අනුමාණ ඥාණයෙන් නිවන් දැකීමයි.

ස්වඋත්සාහයෙන්ම,  ස්වයංභූ  ඥාණයෙන්ම  බාහිර  කෙනෙකුගේ  උපකාරයෙන් තොරව මඟඵල ලබා නිවන් අවබෝධ කර ගත හැක්කේ, බුදුවීමට පෙරුම් පුරණ බෝසත් උත්තමයෙකුට බුදුවන ආත්ම භවයේදී හා පසේ බුදුවරයෙකුට පසේ බුදුවන ආත්මයේදීම පමණි.  වෙනත්  දෙවියකුට,  මිනිසෙකුට  හෝ  බ‍්‍රහ්මයෙකුට  පරතෝඝෝෂක  ප‍්‍රත්‍යය නොලබා ස්වඋත්සාහයෙන්ම නිවන් මඟඵල ලැබිය නොහැකිය.

කවුරුන් කෙසේ විස්තර කළත් සත්‍යය මෙයයි. ”භාවනා කර විදර්ශනා වඩා උත්සාහයෙන් වීර්යයෙන් නිවන් දකිමියි” කියා වසර සියයක් උත්සාහ කළත් ආත්ම ගණනක් උත්සාහ කළත්, මඟඵල ලැබූ උත්තමයකු හමු වී, ඒ කට හඬින් බණ ඇසීමෙන් ලැබූ පරතෝඝෝෂක ප‍්‍රත්‍යයෙන්, කළ්‍යාණ මිත‍්‍ර සම්පත්තියෙන් මිස වෙන අයුරකින් මඟඵල ලැබිය නොහැකිමය. අනාර්ය ධ්‍යාන නම් ලැබිය හැකිමය. මෙසේ වීර්යයෙන් උත්සාහ කර, භාවනා කර, සිල් රැක කරන පිං දහම් අපතේ යන දෙයක් නොවේ. භාවනා කිරීම නිසා සමාධියත් ධ්‍යානයත් ලැබෙන නිසා මතු සුගතියකම උපත ලැබීමට වාසනාව ලැබෙයි. කවදා හෝ අරිය උත්තමයකුගේ කට හඬෙන් බණ (බව නසන මඟ) අසන්නට  ලැබෙන මොහොතේම ඒ අය මඟඵල ලබන්නට හේතු සම්පත් ලබන්නේය.

මාර්ග ඵලයට පත්වූ කෙනෙකු මතු කිසි කලෙක නිවන් දක්නා ජාති දක්වා සතර අපායක උප්පත්තියක් නොලබයි. සසර දුකින් මිදුනා වෙයි. සෝවාන් මඟඵල ලාභියෙකු දෙව් ලොව, මිනිස් ලොව හෝ උපත ලබා කෙත් සතක් පසුකර නිවන් දකී. කොතරම් ඉහළ අනාර්ය ධ්‍යානයක් හෝ ලැබුවකු වූවත් මඟඵල නොලැබූයේ නම් දෙව් ලොව, බ‍්‍රහ්ම ලෝක වල උපත ලබා, කළ පිං වල ශක්තිය අවසානයේ යළි සතර අපායක වුවද මතු ඉපදීමට ඉඩ ඇත.

කළ පින් නිසා සැපම විඳින්නට ගියහොත් සැපට ලොබ වුවොත් රාග, ද්වේෂ, මෝහ වලට යළිත් බැඳෙන නිසා, දුගතියට පත්වීම වැළැක්විය නොහැකිය. මේ කරුණු අනුව පැහැදිළි වන්නේ, මඟඵල ලබා සසර දුකින් සඳහටම මිදෙන්නට නම් “පරතෝඝෝෂක ප‍්‍රත්‍යය” ලබා ගැනීම පළමුවන අවශ්‍යතාවය බවයි.

අනුමාන ඥාණයෙන් නිවන් දැකීමට අවශ්‍යයෙන්ම පූර්ණ කළයුතු දෙවන කාරණය නම් කළ්‍යාණ මිත‍්‍ර සම්පත්තිය ලැබීමයි. කළ්‍යාණ  මිත‍්‍රයකු යනු කිසිදු ලාභයක්, ප‍්‍රයෝජනයක්, කීර්තියක්, ප‍්‍රශංසාවක් හෝ ප‍්‍රතිලාභයක් කිසිම අයුරකින් බලාපොරොත්තු නොවී,  තම  කාලයත්,  ශ‍්‍රමයත්,  සම්පතුත්  අනුන්  වෙනුවෙන්ම  වැය  කරමින්  හුදෙක් පරෝපකාරයම,  පරාර්ථය සඳහා  දුකෙන් තැවෙන හුදී ජනයා කෙරෙහි  ඇති වූ අනුකම්පාවෙන් ම තමන් අවබෝධ කරගත් ධර්මය, කළු ධර්මයන් නසන මඟ, නිවන් මඟ වෙනත් කෙනෙකුට පැහැදිළි කර දෙන උත්තමයාය. කරුණාව, මෙත්තාව මුල් කර ගෙන, අවංකව පරම පවිත‍්‍ර චේතනාවෙන්, කෙළෙස් නසන මඟ (බණ) දේශණා කරන උත්තමයා අඩු තරමින් සෝවාන් මාර්ග ඵලයවත් ලබා සිටිය යුතුය.

මෙයින් පැහැදිළි වන්නේ පෙර කළ පින් ඇත්නම්, උත්සාහය වීර්යය නොඅඩුව පවත්වන්නේ නම්, නිවන් දැකීමට, මඟඵල ලැබීමට අදද කිසි බාධකයක් නැති බවයි. ගිහි වුවත් පැවිදි වුවත් අරිය නොවූ පෘථග්ජන පුද්ගලයකුට, කළ්‍යාණ මිත‍්‍ර සම්පත්තියත්, පරතෝඝෝෂක ප‍්‍රත්‍යයත් ලැබෙන තුරාවට මඟඵල ලැබිය නොහැකිය. දෙවිවූවන්ටත්, බ‍්‍රහ්මවූවන්ටත්, මිනිසුන්ටත් කවදා හෝ අරිය උත්තමයෙකුගෙන් බණ අසන්නට ලැබී, ඒ කට  හඬින්  පරතෝඝෝෂක  ප‍්‍රත්‍යයත්,  කළ්‍යාණ  මිත‍්‍ර  සම්පත්තියත්,  සම්මා  දිට්ඨියත් ලැබුණහොත්, ඒ හේතුකොට ගෙන අනුමාන ඥාණයෙන් නිවන් දැකිය හැකිය. පූර්ව භාග නුවණ පහළ වේ. ගඟක් මුහුද කරාම ගලාගෙන යන්නා සේ එතැන් පටන් නිවන පූර්ණය වන තුරු ධර්මතාවයෙන් ධර්මතාවයෙහිම පිහිටා කටයුතු කිරීම එවැනි උත්තමයින්ගේ නියත ලක්ෂණයකි.

බුදුපියාණන්වහන්සේ දේශණා කළ පරිදි සබ්බාසව සූත‍්‍රයේ “දස්සනේන පහාතබ්බං”, “භාවනාය පහාතබ්බං”, “සංවරේන පහාතබ්බං” යැයි අවස්ථා හතකදී නිවන පූර්ණය වන බව පෙන්වා දී ඇත. මෙහි විස්තර කළ “දස්සනේන පහාතබ්බං” යනු අනුමාණ ඥාණයෙන් නිවන් දැකීම හෙවත් පූර්ව භාග නුවණ පහළ වීමයි. සෝවාන් මඟ ඵල ලැබීම දක්වා ගමනයි. “සං” දැක, “සං” වලින් මිදී නිදහස් වන හැටි දැකීමයි.

අද නිවන් දැකිය නොහැකිය. නිවන් මඟ වැසී ඇත. මතු බුදුවන මෛත‍්‍රී බුදුන් බුදුවන තුරු ඒ සඳහා බලා සිටිය යුතු යැයි වැරදි අදහස් දරන්නේ අනවබෝධය නිසාමය. මිනිසෙකුව උපන් සියලු දෙනාටම මේ අවස්ථාව සහ ආයු, සැප, බල, වර්ණ, ප‍්‍රඥා ආදී සියලු සම්පත්ද ලැබී ඇති බව නුවණින් දැන, මේ බුද්ධෝත්පාද කාලයක් බවද සිහිපත් කර, පරතෝඝෝෂක ප‍්‍රත්‍යය හා කළ්‍යාණ මිත‍්‍ර සම්පත්තියද ලබාගෙන, “බව” නසන මඟද (බණ) අසා දැන ගත හැකි අරිය උත්තමයින් දැන හඳුනා ගෙන, නිවන් දැක ගැනීමට මඟ පාදා ගනිත්වා.

“මඟ නොදැන, මඟ නොදැක අතරමං නොවෙත්වා.”

Share Button

අද නිවන් දැකිය නොහැකිද? නිවන් මග වැසුනේ කෙසේද?

Featured

බුදුපියාණන්වහන්සේ  ස්වයංභූ  ඥාණයෙන්ම,  ස්වඋත්සාහයෙන්ම  සොයා  දැන, විවරණය කර, විග‍්‍රහ කර, පනවා වදාළ පරම පවිත‍්‍ර සිරි සද්ධර්මය දේශණා කළේ, අනන්ත අප‍්‍රමාණ කාලයක් සංසාර සාගරයේ අතරමංව දුක් විඳින ලෝක සත්ත්වයාට එම දුකින් මිදීමේ විමුක්ති මාර්ගය පෙන්වා දීමේ එකම පරමාර්ථයෙනි.

“ආචික්ඛනා  දේසණා  පඤ්ඤපනා,  පට්ඨපනා  විවරණා  විභජනා  උත්තානිකම්මංතී”
යනුවෙන් සච්ච විභංග සූත‍්‍රයෙහි පැහැදිළි කළේ මෙයයි.

ඒ බුද්ධ වචන, පෙළ දහම උත්තරීතර වන නිසාම ත‍්‍රිපිටක ධර්මය ලෙසින් අද දක්වාම නොනැසී පවතී. පසුකාලීනව නිර්මල බුද්ධ දේශණාවට අටුවා ටීකා ලිවීම නිසාත්, විවිධ භාෂාවන්ට බුද්ධ ධර්මය පරිවර්තනය කිරීමේදීත්, ආචාර්ය මත, ආචාර්යවාද එකතු විය. නිකාය භේද ඇති වීම නිසා ඒ ඒ නිකාය වල මතවාද වලට ගැළපෙන ලෙස ධමර්‍  අර්ථයන් විකෘති කළහ. පසුකාලීන ව හින්දු, ශිව, ජෛන ආදී විවිධ ආගමික සංකල්ප හා ලෞකික මතද බුද්ධාගමට එකතු විය. පෙළ දහමෙන් පෙන්වා වදාළ පිරිසිදු නිවන් මඟ, නිවැරැදි නිවන් මඟ විකෘති වී අපැහැදිළි තත්ත්වයට පත්වීම මෙහි ප‍්‍රතිඵලයයි.

ලෞකිකත්වයට ඇලුම් කළ පෘතග්ජන ලෝකයාට ගැළපෙන සේ නිර්මල බුද්ධ ධර්මය වෙනස් අර්ථයකින් අර්ථ දක්වා ආගමක් බවට පත් කර ගැනීම මෙහි ප‍්‍රතිඵලය විය. අද ප‍්‍රචලිතව, ජනප‍්‍රියව පවතින බුද්ධාගම, නැති නම් බුද්ධ ශාසනය, එසේ පසුකාලීන ව සාදා සකස් කර ගත් එකකි. නිවන් දකින පරම පවිත‍්‍ර ධර්මය තවත් එකකි. මේ දෙකෙහි වෙනස දැන හඳුනා ගැනීමත් නිවන් අවබෝධ කර ගැනීමට උපකාර වන පිරිසිදු බුද්ධ ධර්මය තෝරා බේරා ගෙන, ඒ මඟ අනුගමනය කිරීමත් පමණක් බෞද්ධයෙකුගේ එකම පරමාර්ථය වූ නිවන් අවබෝධ කර ගැනීමට උපකාරකය.

බුදුපියාණන් දේශණා කර වදාළ පිරිසිදු නිවන් මාර්ගය පසුගිය වසර 2550ක් තරම් කාල පරාසයක් තුළ විවිධ වෙනස්කම්වලට, විකෘති කිරීම් වලට භාජනය වීමට බලපෑ ප‍්‍රධාන කරුණු කිහිපයක් ඇත. මේ අතරින් ප‍්‍රධාන කොටම පෙන්වා දිය හැකි කරුණ වන්නේ, බුද්ධ ධර්මය දේශණා කරන දේශකයින් මෙන් ම, බුද්ධ ධර්මය පොත පතෙහි ලියා පළ කරන සියලු දෙනා ද දැනගත යුතු, අනුගමනය කළ යුතු වැදගත් කරුණු පිළිබඳව මනා වැටහීමක් නැති වීමයි. ධර්මය ශ‍්‍රවණය කරන්නන්, ධර්මය හදාරන්නන් මෙන්ම ධර්මය අනුගමනය කරන්නන්ද, ධම්මානුධම්ම පටිපදාවම අනුගමනය කරන්නේ නම් මඟ වැරදෙනු නොහැක.

ඕනෑම කෙනෙකුට තමන් කැමති දේ කිරීමටත්, ලියා තැබීමටත් නිදහස ඇත. නමුත් ධර්මය හදාරන, නිවන් මඟ සොයන දායක කාරක ආදීන් ඒ කියූ ලියූ දේ ඒ අයුරින්ම ගැනීම, සොයා නොබලා නියම මඟ යැයි ගෙන කටයුතු කිරීම ධර්මානුකූල නොවේ. ගුරු පරපුරෙන් පවත්වා ගෙන ආ පළියට හෝ උගතෙකු, පඬිවරයෙකු යැයි ජනප‍්‍රියත්වයට පත් වූ කෙනෙකු තර්ක ගෙනහැර පා ධර්මය අධර්මය කර පෙන්වා දුන් පළියට ඒවා ඒ අයුරින්ම ගැනීම බුද්ධියට නොගැළපෙන ක‍්‍රියාවකි. බුදුපියාණන්ම මේ බව කිහිප අවස්ථාවකදීම පැහැදිළිව ප‍්‍රකාශ කර ඇත.

බුදුපියාණන් දේශණා කර වදාළ නිවන් මඟ මතු අනාගතයේදී වෙනස් වන බව, වෙනස්  කර  විකෘති  කරන  බව,  ලෞකිකත්වයට  ගැළපෙන  ලෙස  හැඩ  ගසන  බව බුදුපියාණන්ම ඒ කාලයේදීම දැක තිබුණි. ඒ හේතුව නිසාම මහා ප‍්‍රජාපතී ගෝතමියට දේශණා කළ “ගෝතමී සූත‍්‍රයේ” එවැනි වෙනස් කිරීම් විකෘති කිරීම් දැන හඳුනා ගැනීමටත්, ඒවා නිවැරදි කර ගැනීමටත් අනුගමනය කළ යුතු ක‍්‍රියා මාර්ග පැහැදිළිව පෙන්වා දුන්හ. කල් ඇතිවම බුදුපියාණන් මෙවැනි පියවර ගත්තේ, මතු කාලයේ දී සිදු විය හැකි විකෘති කිරීම්, නොගැළපීම් සිදුවන බව කල් තබාම දුටු නිසාම ය.

මල් පහන් පිදීම, වන්දනා මාන කිරීම, දාන මාන ආදිය පිළිගැන්වීම, ප‍්‍රතිමා චෛත්‍ය බැඳීම, පන්සිල්, අටසිල්, දස සිල් ගැනීම ආදී පින්කම් කිරීමෙන් පමණක් නිවන් දැකිය හැකියැයි, බොහෝමයක් බෞද්ධයා සිතතත්, නිවන් දැකීම ඊට වඩා බොහෝ ගැඹුරු කටයුත්තකි.

බුදුපියාණන් මතුකර පෙන්වා වදාළ නිවන් මඟ භක්තියෙන් ඇදහිය යුතු ඇදහිලි මාර්ගයක් නම් නොවේ. පුද පූජා ක‍්‍රමයක්ද නොවේ. එය අර්ථවත් ජීවන මඟක්ද නොවේ. ආගම යන තේරුමෙන් එය ආගමක්ද නොවේ. බුද්ධ ධර්මය යනු අනන්ත සංසාරයේ අතරමං වී දුක් විඳින මුලා වූ සත්ත්වයා සංසාර දුකින් මුදවා ගැනීම එකම පරමාර්ථය කොට ගෙන ඉදිරිපත් කළ සත්‍ය ගෙනහැර දැක්වීමකි. විමුක්ති මාර්ගයකි. අර්ථවත් ජීවන මාර්ගයක් ඉදිරිපත් කිරීම පමණක් පරමාර්ථය වී නම් බෝසත් තුමා රජ සැප හැර පියා වන වැදීම නොකරනු ඇත. මේ සත්‍ය වටහා නොගෙන, ධර්මය විකෘති කර, අර්ථවත් ජීවන මාර්ගයක් ඉදිරිපත් කළ බව පෙන්වීමට සමහරුන් ගන්නා උත්සාහයන් නිසා නිවන් මඟ වැසී ගියේය. හොඳ, යහපත්, අර්ථවත්, හරි දැක්මක් සහිත ජීවන මාර්ගයක් පිළිබඳව උගැන්වීම අද බුද්ධාගමේ පරමාර්ථය වී ඇත්තේ මේ නිසාය. මෙය සුගතියක ඉපදීමට උපකාරක විය හැකි වුවත් රාග, ද්වේෂ, මෝහ කපා දමා දුරු කිරීමට උපකාර නොවන නිසා, නිවන් මඟ වැසී ගියේය. බුද්ධ ධර්මයෙන් පෙන්වා වදාළ නිවන් මඟ මෙලොව සුගතිය මෙන්ම සදාකාලිකවම දුකින් මිදීමද අරමුණු කොට ගත් ලෝකෝත්තර ධර්මයකි.

උපතක් ලැබූ සෑම ජීවියකුම උපතේ සිට මරණය දක්වාම එකළොස් ගින්නකින් තැවෙයි. අනන්ත අප‍්‍රමාණ මානසික දුක් පීඩා වලින් අසහනයට පත් වේ. මරණ භය, සියලුම සත්ත්වයින්ට වඩාත්ම බරපතලම දුකයි. කුමන ආකාරයකින් සුඛිත මුදිත වූ සර්ව සම්පූර්ණ ජීවන මාර්ගයක් තිබුණත් එයින් මානසික, කායික ලෙඩ රෝග, දුක්, මරණය වැළැක්විය නොහැකිය.

බුද්ධ  දේශණාවෙන්  ඉදිරිපත්  කළේ  අනන්ත  අප‍්‍රමාණ  දුක්  විඳින  සත්ත්වයාට, සදහටම දුකින් මිදී විමුක්තිය ලබාගත හැකි මාර්ගයකි. ඒ බුද්ධියෙන්ම දැරිය යුතු, තේරුම් ගත යුතු අවබෝධයෙන් ක‍්‍රියාත්මක කළ යුතු සත්‍ය ධර්මයයි.

සිතින්ම කල්පනා කර, සිතම උපකාර කර ගෙන, සිතෙහිම උපදින්නා වූ අයහපත් කෙළෙස් සහිත වූ ශක්ති විශේෂයක් ඉපැදවීම නතර කර, සිතම නිරෝධ කර, තමාට සංසාර ගමන යාමට මෙතෙක් උපකාරී වූ පංචස්කන්ධ උපාදානයෙන්ම මිදී, විමුක්තිය සොයා ගත යුතු දහමකි. වෙනත් කෙනෙකුට ඔබව නිවන් දැක්විය නොහැකිය. බුදුන් වහන්සේලා දහසකගෙන් බණ ඇසුවත්, තම සිතින් දහම නොගත්තේ නම් නිවන් දැකිය නොහැකිය. දහම් අසා තමාගේම සිත පිරිසිදු කරගත යුතුය.

මරණයෙන් පසු නැවත මිනිස් ජාතියකම හෝ සුගතියකම උපදිතියි යනුවෙන් කිසිවෙකුට සහතිකයක් ලබා දිය නොහැකිය. මේ විශ්වය තුළ බිහිවී, ජීවත් වන සත්ත්ව කොට්ඨාශ අතරින්, මිනිසුන් ලෙස අද උපත ලබා ඇත්තේ, කෝටි ප‍්‍රකෝටි ගණනකින් එක් කෙනෙකි. අපට පෙනෙන තිරිසන් ලෝකය තුළම (මුහුදේ හා ගොඩබිම) මිනිසුන් මෙන් කෝටි ප‍්‍රකෝටි ගණනකින් සත්ත්වයින් වාසය කරති. අපට නොපෙනෙන ලෝකයෙහිද අමනුස්සයින්, පේ‍්‍රතයින්, භූතයින්, දෙවියන්, බ‍්‍රහ්මයින් ලෙස මේ හා සමාන ප‍්‍රමාණයක් උපත ලබා ඇත. එසේ නම් නැවත උපතක් ලැබීමේදී මිනිසෙකුම වී උපත ලැබීමට හැකිවේ යැයි කාට නම් සහතික විය හැකිද? එසේ නොමිනිසුන් ලෙසින් ලැබූ උපතකදී ලබන දුක් ප‍්‍රමාණය මිනිසකුව ලබන දුක් ප‍්‍රමාණය මෙන් කිහිප ගුණයකි. අපාගතව දුක් විඳින සතුන් විඳින දුක් ප‍්‍රමාණය කෙනෙකුට සිතා ගත නොහැකි තරම්ය.

බුදුපියාණන් පෙන්වා වදාළ නිවන් මඟ මිනිසුන් ලෙස උපත ලැබූ සියල්ලටම පහසුවෙන් තේරුම් ගෙන, අවබෝධ කරගෙන, ක‍්‍රියාත්මක කළ හැකි එකකි. සදාකාලිකවම දුක් විඳින ලෝක සත්ත්‍වයාට සදහටම දුකින් මිදී, සාරයි කියා යන මේ සංසාර ගමන නිමා කිරීමට පෙන්වා දුන් එකම ධර්ම මාර්ගය, බුද්ධ ධර්මයයි.

අද නිවන් මඟ වැසී ගිය පසු හෝ හිතා මතාම වසා දැමූ පසුව හෝ බුද්ධ ධර්මයේ පෙන්වා දුන් උසස්ම ධර්ම කරුණු ලෞකික අර්ථයෙන් විග‍්‍රහ කර ගෙන අර්ථවත් ජීවන මාර්ගයක් පෙන්වන ආගමක් ලෙසින්ද විග‍්‍රහ කර, සාධාරණීකරණය කිරීමත්, එයම ජීවන මාර්ගය කරගත් පිරිසක් බිහි වීමත් ප‍්‍රතිඵලය වී ඇත.

මෙයට හේතුව නිවන් දැකීම සඳහා අනුගමනය කළ යුතු සරළ වැඩ පිළිවෙල ලියැවුණු පොතක් පතක් අද දක්නට නැති වීමත්, එසේ පෙර කළ ලියා තැබුවා යැයි විශ්වාස කරන ”හෙළ අටුවා” පොත් සියල්ල හිතා මතාම විනාශ කර දැමීමත්ය.

කුමන භාවනාවකින් හෝ කර්මස්ථානයකින් හෝ බලාපොරොත්තු විය යුත්තේ සියලු අවිද්‍යා සංඛාර, අවිද්‍යා විඤ්ඤාණ නිරෝධ කර, “සං” එකතු කරන උල්පත් වසා දමා, රාග, ද්වේෂ, මෝහ සහගත කෙළෙස්, සිතින් නිපදවන චිත්ත ශක්තීන් (හේතුන්) නිපදවීම සහමුළින් නැවැත්වීමත්, ඊටම උපකාර වන රාග, ද්වේෂ, මෝහ වැනි පහත් කුණු සහගත චන්දරාගය සළාහැරීමත් (ප‍්‍රහාණය කිරීමත්) මගින් මතු උපතට හේතුවන ශක්ති බිහි කිරීම නවතා දැමීමයි. එය භව නිරෝධයයි.

හේතු නැති තැන ඵලවිපාකද නැත. හේතු (චිත්ත ශක්ති) අලුතින් බිහි කරන තාක් ඵල විපාක ඇත. බුද්ධිය මෙහෙයවා සත්‍යය අවබෝධ කරගෙන අවිද්‍යා විඤ්ඤාණ නිරෝධ කර, කුසල් පුරා ගැනීමෙන් (පහත් කුණු වැනි දේ සළා හැරීමෙන්) පමණක් කෙනෙකුට මෙලොවදීම නිවන් දැකිය හැකිය. කුසලයම ඊට උපකාරී වේ යනු බුද්ධ දේශණාවයි. පිංකම් කළ යුතුමය. එය සුගතියකට මිනිස් උපතකට උපකාරී වේ. මිනිස් ජාතියක උපත ලැබීමෙන්ම කුසල් පුරා නිවන් මඟට අවතීර්ණ විය හැකි වෙයි. මේ නිසා පින්, නිවන් මඟට අවශ්‍ය මුට්ටිකාසි මෙනි. මඟ වියදමට මුදල් නැති කළ මේ ගමන ගමනාත්තය තෙක් ගමන් කළ නොහැකිය. සුව, අසුව දහසක් ධර්ම කාණ්ඩ ඉගෙන ගැනීම, පණ්ඩිතයකු උගතකු ලෙස තර්ක ඉදිරිපත් කිරීමට, මුදල් උපයා සැප සම්පත් ලබා, සංසාර ගමන දික් කර ගැනීමට පමණක් උපකාර කරගත හැකිය. “බව” යහපත් තැනක් කිරීමට, බව හදා ගැනීමට, බෙදා ගැනීමට හෝ බදා ගැනීමට කටයුතු කිරීම නිවන නොවේ. භව උදුරා දැමීමම නිවනයි.

නිවන් දැකීම යනු මේ සංසාර පැවැත්මෙන් මිදීමයි. ලෝකයෙන් මිදීමයි. මිදිය යුතු ලෝකය කුමක්ද යන්නත්, යායුතු නිවන කුමක්ද යන්නත් දැනගත යුතුය. යායුතු තැන පිළිබඳව අනුමාණ ඥාණයෙන් දැක අදහසක් ඇතිකර ගත යුතුය. එය පුර්ව භාග නුවණයි. එවැනි අනුමාණ ඥාණයක් නොලැබ වැටහීමක් නැතිව ගමන ඇරඹීම උසක් නොදැක, නොදැන ඉනිමං බැඳ අතරමං වීම වැනි ක‍්‍රියාවකි. මුළින්ම ලෝකය කුමක් දැයි දැනගත යුතුයි. වරක් ආනන්ද හිමි ලෝකය විග‍්‍රහ කළ ආකාරය මෙහිදී අපටද ප‍්‍රයෝජනවත් වේ.

“ලෝකය” යනු ඇස, ඇසට පෙනෙන දේ, කන, කනට ඇසන දේ, නාසය, නාසයට දැනෙන ගඳ සුවඳ, දිව, දිවට දැනෙන රස, කය, කයට දැනෙන පහස හා මනසට දැනෙන අරමුණු (ධම්ම) යයි වදාළ සේක.

කුමන ආකාරයකින් තර්ක කර විමසා බැලුවත් මීට වැඩි හෝ අඩු ලෝකයක් නැත. මේ සඳහන් කළ දේවල් කෙස් ගහක ප‍්‍රමාණයක් හෝ අඩු කළ හොත් එතැන පූර්ණ ලෝකයක් නැත. මීට වැඩි කිසිවක් එකතු කිරීමටද ලෝකයේ ඉතිරිව නැත.

දිව්‍ය, බ‍්‍රහ්ම, මනුස්ස, අමනුස්ස යන කොටස් වලින් සමන්විත මේ පැවැත්මෙහි උතුම් වූ මිනිසත් බවක් ලැබූ අප, මිනිසත් බවක උපන් මේ අවස්ථාවේම නිවන් අවබෝධ කරගත යුතුය. දෙවියකු, බ‍්‍රහ්මයකු, අමනුස්සයෙකුව උපන් කෙනෙකුට වඩා මිනිසකුව උපන් කෙනෙකුට තම මනස උපකාර කරගෙන සම්‍යක්ප‍්‍රයෝග, උපක‍්‍රම හා ප‍්‍රතිකර්ම දැන, ඒ අනුව ක‍්‍රියා කරමින් නිවන් දැකීම මේ උපතේදීම කර ගත හැකිය.

මිනිසකුව උපන් හැම කෙනෙකුම අවබෝධ කරගත යුතු වැදගත්ම දේ නම් මේ ලැබුණු අවස්ථාව යළි කවදා ලැබේවිදැයි කිව නොහැකි හෙයින් මේ ලැබුණු දුර්ලභ අවස්ථාවෙන් උපරිම ඵල නෙලා ගෙන සදහටම දුකින් මිදීමට පියවර ගත යුතු බවයි. අප‍්‍රමාදව ලැබූ අවස්ථාව අපතේ නොයැවිය යුතුයි.

දෙවියන්, බ‍්‍රහ්මයින් හෝ අමනුස්සයින් කළ පින් හෝ කළ පව් අනුව ඵල විපාක විඳිනු මිස, මනස මෙහෙයවා ප‍්‍රඥාව මෙහෙයවා දුකින් මිදීමට අවශ්‍ය කුසල් පූර්ණය කිරීම ඔවුන්ට කළ නොහැකිය.

පින් කිරීමෙන් සුගති වල ඉපදුනත් සැප වින්දත්, කුසල් කිරීමෙන් පමණක් නිවන් දැකිය යුතුය. කුසල් පිරීම මිනිසෙකුට පමණක්ම කළ හැකි දෙයකි.

පෙර ජාතියක මිනිසත් බවක උපත ලබා කරන ලද කුසල හා පින් බලයෙන්, සෝවාන් ආදී මඟ ඵලයන්ට පත්ව අරිය තත්ත්වයට පත් වූ දෙවියෙකු හෝ බ‍්‍රහ්මයකුව උපන් කෙනෙකුට හැර අන් සියලුම දෙවියන්, බ‍්‍රහ්මයින් ලෙස ඉපදී සිටින අයට කළ පින්වල ඵල විපාක විඳිමින් කාලය ගෙවනු හැර, ප‍්‍රඥාව මෙහෙයවා ස්වෝත්සාහයෙන්ම මඟ ඵල ලබාගත නොහැකිය. බුදුවරයෙකුගේ ජීවන කාලය තුළ පමණක් බණ අසා මඟ ඵල ලබාගත හැකිය.

මෙයින් පැහැදිළි වන්නේ නිවන් දැකීමට ගත යුතු මූලික පියවර ගත යුත්තේ,මිනිසෙකුව ලත් මේ උපතේදීම බවයි. දෙවියන් වෙන්නටත්, බ‍්‍රහ්මයන් වෙන්්නටත්, මඟඵල ලබාගන්නටත්, අරිය ධ්‍යාන ලබන්නටත් අවශ්‍ය පින් හා කුසල් දෙකම පුරාගත හැක්කේ, මිනිසත් බවක් ලත් මේ අවස්ථාවේදීම පමණි.

Share Button

“ජන්බුද්වීපය” – නිතර අසන ප්‍රශ්ණ (FAQ)

සැ.යු. : මෙම පි‍ටුව තවමත් යාවත්කාලීන වෙමින් පවතී.

  1. ජන්බුද්වීපය? අපි නම් අහල තියෙන්නේ ජම්බුද්වීපය කියල.                                       පිළිතුර: පොඩ්ඩක් මෙහෙම බලන්නකෝ. ජන් බුද් ද්වීපය කියල ඔය වචනය් කැඩුවම ඕක තේරෙනවා. ජන් කියන්නේ උපන් කියන එක. ජනමයට. බුද් කියන්නේ බුදුන් කියන එක. ද්වීපය කියන්නේ රට, දේශය, දූපත කියන එක. දැන් පෙනෙනවද? ජන්බුද්වීපය කියන්නේ බුදුන් උපන් දේශය කියන එක බොහොම පැහැදිලි බව? ජම්බුද්වීපය කියන එකට වඩා එක අර්ථවත් නේද?
  2. ජන්බුද්වීපය කියන්නේ ඉන්දියාවට නේද?                                                         පිළිතුර: අපි මෙහෙම බලමු. ඉන්දියාව කියන්නේ ද්වීපයක්ද නැත්නම් මහද්වීපයක්ද? එතකොට ඉන්දියාව කියල නමක් බිහිවුනේ මේ ලඟකදී බ්‍රිතාන්‍යයන් අතින් නේද? ඉන්දියාවට ජම්බුද්වීපය හෝ ජන්බුද්වීපය කියල නමක් තිබුන බව ඒගොල්ලන්ගේ ඉතිහාසයේ කොහෙවත් සඳහන් වෙලා නැ. ඒගොල්ලන්ගේ රටේ එකම සෙල් ලිපියකවත් ගල් ටම්බකවත් සඳහන් වෙලා නැ. හැබැයි අපේ රට ඒ නම භාවිතා වුනු බව අපේ අද්‍යාපන දෙපාර්තම්නේතුවේ ලංකාවට කියවුණු පුරාන නම් ලැයිස්තුවෙත් සඳහන් වෙලා තියෙනවා. තවත් බොහෝ සාදක තියෙනවා.
  3. ලංකාවට කොහොමද ඔය නම පටබැඳුනේ?                                                       පිළිතුර: අර කලින් කිව්වා වගේ බුදුන් උපන්නේ ජන්බුද්වීපයේ කියන එකයි ඔය නමේ සඳහන් වෙලා තියෙන්නේ. එක අලුතින් පටබැඳුණු නමක් නෙවෙයි. යම් සිද්දියක් සිදුවුණු නිසා ඒ සිද්දිය ගැන කියවුණු වචනයක්. ඇරත් ඔය ජන්බුද්වීපය කියන්නේ ලංකාවට නෙවෙයි. ලංකාව කියන නම දැම්මෙත් පරදේසක්කාරයෝ. ජන්බුද්වීපය කියන්නේ හෙළබිමට.
  4. හෙළබිම කියන්නේ ලංකාවටද ලංකාවේ කොටසකටද?                                         පිළිතුර: ලංකාව කියල අපි අද කියන මේ රටට වැඩ විශාල ප්‍රදේශයක් හෙලබිමට තිබුන. රටේ හැඩයත් අපි අද දන්නා හැඩයට වැඩ බොහෝ වෙනස්. ටොලමිගේ සිතයම හෝ වෙනත් බොහෝ පැරණි සිතියම් දිහා බැලුවම එක පැහැදිලි වෙනවා. ලංකාපුරය කියල නගරයක් අනුරාදපුරය ආසන්නයේ තිබුන
  5. ජන්බුද්වීපය කියන්නේ හෙලබිමටද?                                                                පිළිතුර: ඔව්.
  6. එතකොට මද්‍ය මණ්ඩලය පිහිටලා තියෙන්නේ ලංකාවේද?                                     පිළිතුර: මද්‍ය මණ්ඩලය පිහටලා  තයෙන්නේ අද සම්මතයෙන් කියන ලංකාවේ තමයි. ඕක  නම් තේරුම්න් ගන්න හරිම ලෙහෙසියි. ඉස්සෙල්ලම ඉන්දියාවේ සිතියමක් අරගෙන, ඔය google සිත්යමක් ගන්න, එකේ ඉන්දියාව කියන ප්‍රදේශය අකොටු කරලා කෙළවරවල් යා කරල්;අ ඉරි දෙකක් අඳින්න. දැන් බලන්න ඒ ඉරි දෙක කැපෙන්නේ කොහෙද කියල. මේක බලෙන් කලත් ඔය සිදුහත් කුමාර බුදු වුනා කියන තැන අසලින්වත් යන්නේ නැ. දැන් google එකෙන්ම ලංකාවේ සිතියමක් අරගෙන අර වගේම කොටුවක් අන්දලා ඉරි දෙකකින් කොන් යාකර බලන්න ඒවා සමුච්චේදනය වන තැන. සිතියමෙන්ම හොයා ගත හැකියි එම ස්ථානය ඔය දඹුල්ලට ආසන්නව තියෙන හිරිවඩුන්න කියන ස්ථානය බව. හිරිවඩුන්න – හිමිවැඩඋන්න කියන වචනයෙන් ආපු එකක්.
  7. බුදුහාමුදුරුවෝ උපන්නේ ජන්බුද්වීපයේ කියල කියන්නේ කොහොමද?                     පිළිතුර: සිදුහත් කුමරා ඉපදුනේ ඉන්දියාවේ කියල එගොල්ලන්ටවත් තවම හරියට ඔප්පු කරගන්න බැරිවෙලා තියෙන නිසා තමයි ඔය ඉන්දියාවයි නේපාලයයි  ඒගැන තවමත්  කඹ ඇදිල්ලක් කරගෙන යන්නේ. ඒගොල්ලන්ගේ රටවල ඒවා වලට කිසිම සත්‍ය සාදකයක් නැ. අසෝක අධිරාජ්‍යය ( එහෙම කෙනෙක් ඇත්තටම හිටියද නැද්ද කියන එකත් අද ඉන්දියානුවනම් තර්කයට  ලක් කරලා තියෙනවා) ලුමිබිනි කියන ස්තානයේ පිහිටවූ ගල් කණුවේ සඳහන් වෙන්නේ “බුදුන්ගේ උපත සිහිවීමට මෙම ගල් ටැඹ  ඉදිකරවන ලදී” කියන එකයි. මේ ස්ථානයේ සිදුහත් කුමරා උපන් ස්ථානය කියා එහි සඳහන් වෙලා නැ. හැබැයි දැනට එකතු වී ඇති බොහෝ සාදක මගින් මෙම කරුණු සියල්ලම හෙළබිමේ සිදුවූ බවට් පුරාවිද්‍යාත්මක සාදක අදටත් මතුවීගෙන යනවා.
  8. එතකොට හැම බුදුවරයෙක්ම පහල වෙලා තියෙන්නේ මේ හෙලබිමේද?                        පිළිතුර: ඔව්. එකම එක බුදුවරයකුවත් ඉන්දියාවේ පහල වුනා කියල ඒ රටේ තියෙන කිසිම පෞරාණික ග්‍රන්තයකවත් සඳහන් වෙලා නැ. පුරාවිද්‍යාත්මක සාදකවලින්වත් හෙළි වෙලා නෑ. නමුත් අද වෙනකොට සොයාගෙන ඇති බොහෝ පුරාවිද්‍යාත්මක සාදක වලින් ලංකාවේ තමයි මේ සියල්ල සිද්වී ඇත්තේ කියා කීමට හැකියි.
  9. එතකොට ඉන්දියාවෙන් ලංකාවට බුදු දහම ආවද? ලංකාවෙන් ඉන්දියාවට බුදු දහම ගියාද? පිළිතුර: ලංකාවෙන් ඉන්දියාවට බුදුදහම ගෙනගිය බව බොහොම පැහැදිලි ලෙස පේනවා දෙන්න පුළුවන්.
  10. මිහිඳු මහා අරහතුන්  වහන්සේ බුදුදහම ලංකාවට ගෙනාවේ නැද්ද?                             පිළිතුර: මිහිඳු මහා අරහතුන් වහන්සේ හෙළබිමේ ලන්කාපුරයට ගෙන ආ බව ඇත්ත. ඒවෙනකොට බුදු දහම ලංකා පුරය පෙදෙසට පැතිර තිබුනේ නැ.
Share Button

Conclusion and the end

No one can conceal – totally suppress – the true history of this Janbudveepa, of this Helabima  where Gautama Buddha was born and where all other Buddhas were blessed to be born. The genuine Buddha Dhamma is disclosed. The Nobel ones who had realized the Four Nobel Truth which guides them up to realization of Nibbana have come in to existence. In parallel to these, the place related to birth of Buddha, the place related to the Enlightenment of Buddha, the place related to the first sermon Dhammachakka, the place where Buddha Shakthi is gathered and caused for the Parinibbana of  Buddha  are discovered now within this Helabima. Their names are revealed and the places where they are located too are revealed.

These statements made on these places were not done with any assumptions. These absolute truths were experienced and revealed to the world. It is necessary to explain the reasons to the world which made to reveal these truths.

Although the most sacred, supermandane Dhamma which guides for the realization of Nibbana was discovered, disclosed and spread among the world, even in the form of writing, within the period of 2005 to 2008, the Darmatha revealed that there is another hidden reason acts as a hindrance and it does not let anyone to attend even to Sothapanna stage, the first fruition of the supermandane path.

In finding out the Dhammaanudamma Patipada i.e. the code of Dhamma to avoid this hindrance all these sacred places were guided by the Samaapathi,[1] were identified by the Samaapathi, disclosed by the Samaapathi  in the same day and at same time by the Samaapathi, and also the source of this too was disclosed.

That source is Mahaparinibbana Sutta. According to Mahaparinibbana Sutta just five minutes before the Parinibbana of Gautama Buddha, Ananda Thero, the great attendant of the Buddha, asked a question from the Buddha.“The Blessed One, you preached Buddha Dhamma for men and gods for a period of forty five years. They could hear you and see you. And gave the Parathogoshaka Prathyato men and gods, so then they too could join with Buddha Shakthi. Now, in the future, after your Parinibbanathey, men and gods, would not see you, hear your voice, would fail to gain the Buddha Shakthi. Wouldn’t they, the world, fail to find a way to attend at least to Sothapaththi as they fail to gain Parathogoshaka Prathya ?

No any ordinary man can attend at least to Sothapaththi stage without being united with the Buddha Shakthi, without gaining Parathogoshaka Prathya and by his own strength. To realize The Four Nobel Truths, to attend to Samma Ditthiit is a must for someone to complete all the four aspects of Sothapaththi. Out of them the first aspect called “Sappurisa Sansevo can be completed by gaining the Parathogoshaka Prathya through seeing the Buddha in live who realized The Four Nobel Truths and attended to the Arahantship by his self wisdom, listening to Dhamma preached by Buddha or listening to Dhamma preached by a disciple of Buddha who had attended to any fruition of the supermandane path.

According to Mahaparinibbana Sutta “Saddassa Kulapuththassa – Dassaneeyaanan Sanwejaneeyaanan  Chaththaaro Thaanaa” means that anyone had attended to the stage called Saddassa Kulapuththassa by hearing true Dhamma even after the Parinibbana of the Gautama Buddha from a disciple of Buddha who had gained the fruitions of the supermandane path, or in other words, any one follows the path of Sothapanna stage and wishes to attend in to the fruition of Sothapanna (to be Dassanena Sampanna) called “Dassaneeyaanan Sanwejaneeyaanan”, it is necessary to get his mind purified by seeing, paying  homage at least one of these four sacred places related to the Enlightenment of the Buddha. This is how that one can get united with Buddha Shakthi. Hence, at least one of these four places should be seen in order to attend to Parathogoshaka Prathya, Samma Ditthi and to complete the aspects of Sothapaththi.

Due to the effect of Darmatha these sacred places which are possessed with Buddha Shakthi, again due to Darmatha, were disappeared and suppressed by the jungle in the past eras where the sacred supermandane Buddha Dhamma was changed & suppressed, in the ancient times where the San Deshana i.e. the teachings of San were not heard, in a period where no one could hear the Noble Dhamma – the sacred supermandane Buddha Dhamma – which guilds for realization of The Four Nobel Truths. If these places were not suppressed and hidden temporary with the effect of Darmatha, these sacred places could have been demolished and destroyed by the ordinary worlds, by the invaders from the east and the west.

There are many persons born in this Helabima today who can realize Dhamma and gain the fruitions of the supermandane path and have already attended in to Sothapanna stage. That made me to contemplate on the past and go behind the answer given by Gautama Buddha for the important question raised by Ananda Thero, to attend in to Samapaththi and disclose and declare these four sacred places to the world correctly at once. These sacred places were disclosed as an aid for those Saddassa Kulapuththassa and so then they can attend in to Sothapaththi.

For this short period of 15 months, after these four places were disclosed to the world in the Poson Poya in 2009, not only a large no of people have visited and paid their homage to these sacred places, it is mentioned with confidence that they have silently gained the fruition of the supermandane path as well. Hence, it is time now to strength Buddha Dhamma again, to disclose the Buddha Shakthi to the world. It can be seen the signs of a new era from everywhere, the non-righteousness is destroyed and it springs up the righteousness. Understanding this Darmatha can easily be done when anyone thinks about things happening around with Yoniso Manisikara, the mindfulness. The sinner, the one who acts with Asoniyo Manisikara i.e. who acts with non-mindfulness will not know and see these Darmatha.

There are ordinary people living among us who think that I have done an offence by disclosing, explaining these absolute truths to the world. Now, the era where the path of Nibbana was closed up in a way that Buddhist world could not gain any fruition of the supermandane path, had come to an end. It is declared to the devoted Kulaputhras that all the hindrances are removed and cleared up the path totally, but not to the ones bound with ignorance and not having blessings to realize Nibbana.

While reminding the sacred text of Buddha “This Dhamma is not for the one bound with ignorance, Akgaana Duppannassa, but only for the wise” if you can’t get the understanding by reading this book, I would like to remind you with love and compassion that for anyone who acts against these sacred discloses of Dhamma then you are someone still stuck in the burning issue of Samsara, you have lost your way in the ocean of Samsara, you are running behind the illusion, having the thirst in gains and you are an unsatisfied man.

 End



[1] Fact to be mentally absorbed, by means of a very high level of concentration, enabling consciousness to be regularly and a long time focused on an object such as Nibbana.

 

Share Button

Deva Hela and the concept of gods

The people in this country had divided their country in to four regions prior to Anuradhapura era namely Uthuru Kuru Divaina, Janbudveepaya, Poorvavidehaya and Apara Goyaanaya and named it as Siw Hela.The people of Deva lived in Damabadiva Janbudveepa. Even by that time, the world knew them as Aaraya. The people of four castes namely Brahman, Kshatriyas, Baththiya (the caste called Kath[1]) and Shudras lived in this Deva Hela in Janbudveepa that day. A caste system was not seen in the Yakkha Hela. A society where people were divided based on a strict caste and tribal system was not found in the Yakkha Hela. It was the kings who ruled the Naaga Hela and the Yakkha Hela.

The Deva Hela was reigned by the Aarayas and was stretching from Jaffna to Mathara, the region to the eastern region of the country when its divided in to two parts from the centre of it. But the people in the Naaga tribe had lived in the cities situated around the county and had engaged in the trading, transportation and controlling and managing the properties.

Naa+gara[2]were the places where the people in Naaga tribe had built their hoses and lived. These place or regions of Naa+gara later were changed in to Nagara(s). The residing places of Deva tribe were Nuwara(s) or Pura(s),[3]for example Kapilawasthupura (The city of Kapilawasthu), Shraawasthipura (The city of Shraawasthi) and Varaanaasipura (The city of Varaanaasi). And also the cities called Vishala Maha Nuwara (The great city called Vishala), Rajagaha Nuwara (The city of Rajagaha), Savath Nuwara (The city of Savath) were situated in Deva Hela. The towns called Naataa(s) such as Aaataanaataa, Puranaataa, Kusinaataa were situated in the Yakkha Hela. ( Please check the stanza 23 in the Aataanaataa Sutta).

There was a tradition in Deva Hela where people addressed the most powerful regional kings reigned in the Deva Hela with the highest title connected with the divinity as “Devayan Wahansa” i.e. your majesty. According to the teaching of Buddha and also the Thika Nipaatha in Anguththara Sutta there had been three categories of Deva lived in Janbudveepa namely,

I. Vishuddhi Deva
II. Uppaththi Deva  and

III. Sammatha Deva.

In the past the term Vishuddhi Deva was used for the great Arahants who had eradicated Desha i.e. anger. It is clearly mentioned in the Tripitaka that the name “Devi had been used as they had totally detached the anger. As we believe today, Uppaththi Deva is the group of beings born in to the divine life. There are six of such heavenly realms called Sadewloka and those beings get ‘self’ births. They were known as Devas by the birth.

Sammatha Deva were the kings who were addressed using the conventional term “Devayan Wahanse” i.e. your majesty, by the people and they were belonged to the tribe which was conventionally accepted as Deva. Most of the kings who governed their people with love, compassion and non-hatred were addressed as Deva by the tradition and also by the honorable title called Devayan Wahanse. Most of those honored kings, after their death, further were addressed using the term Deva and people worshipped and made different offerings for them as well.

Mahaasena, the king in the Deva tribe who reigned in the Kacharagaama[4] in Ruhuna were imposed the concept of divinity by its people. After the death of the king, King Mahaasena was considered as a god by the people even to this date. Kirivehera[5] in Katharagama was built by King Mahaasena. A statue of King Mahaasena can be seen in the grounds of Kirivehera even to this date. Later, King Mahaasena became God Mahaasena and later God Katharagama among the Hela people. And they paid their respect as well. Today Tamil and Hindu devotees consider God Katharagama as God Iskanda mentioned in Iskanda Puraanaya.

In the ancient times Kururata and the region of Sripada was coming under the Kingdom of Kururata and the king “Samana ruled that land and he was a relation of Gautama Buddha as well. According to the hearsay, King Samana was married to the younger sister of King Suddhodana.[6] It was King Samana who arranged the Diva Guha i.e. the Diva Guha Cave, in a suitable way for Gautama Buddha and ministered the Buddha for a period of one year. It was KingSamana” who engraved the sacred footprint of Gautama Buddha in the highest station in his kingdom, made it sacred by the blessings of Buddha and made it a place for people to come pay their homage. A fist full of sacred hair relics of Gautama Buddha was taken by the King Samana, built a Dagabo in Mahiyangana and began to pay his homage to it. King Samana listened to Dhamma from Gautama Buddha and attended in to first fruition of the supermandane path, Sothapanna, and after his death he was reverend as a god by the people in the country. It was for this king reigned in Kururata in Heladiva that people have built Devalas i.e. temple, statues and pay their homage. Today he is called God Saman, God Sumana Saman. The history says that even the Arabian traders came to Kururata for trading had paid their respect to God Saman and the sacred Buddha statue of Buddha.[7]

When Gautama Buddha was residing in the Jethavanarama monastery in the city of Savath, Ruhuna was reigned by a king called Uthpalawanna. Later, this king was known as God Upulwan, a Devala was built in Devinuwara and started to worship him. Later, The Vishnu Puranaya was written and considered this king as God Vishnu. Devalas were built and started paying homage to him. Accordingly God Upulwan became God Vishnu.

It was for a human being, for the name of a human being who worked with some extra powers lived in Deva Hela that Hela people have raised up to the status of divinity, considered as gods such as God Vibeeshana, God Ayyanaayaka, God Gale Bandara, God Minneriya, God Ranvala, Goddess Paththini Mani and paid their utmost homage even to this date. Seeking refuge and praying for aids from gods of this nature was the tradition of the ancient Hela people. From the very ancient times it was the practice of people lived in Helabima  to build Devalas, make vows, and make offerings for gods and getting their minds consoled. It can be seen that these faiths in gods and different offerings made for gods did not bring any harm to any one, they were not acts of sin and considered them as the acts of innocence and taken in to Buddhism. From the ancient times faith in gods, offerings and scarifies for god were performed. Due to the influence of India, later, the faith gods was entered in the Buddhism in Lanka as well.

In the ancient times, the forest area situated over the very large mountain called Mahaameru stretched from Poonarin in Jaffna to Alawwa Giriulla was known as Uthurukuru Divaina, Yakkha Hela. Some regions in Kandy and Mathle districts were ruled by some of the same rulers in the Yakkha Hela. After some times of the Enlightenment of Gautama Buddha, Gautama Buddha came to Mahiyangana for as discussion with the people in the Yakkha tribe lived there over the troubles made by them to the disciples of Buddha and made arrangements to control and tame them. Gautama Buddha came to Mahiyangana when he was residing in Rajagala in Ampara.

In the Aataanaata Sutta and Maha Samaya Sutta is clearly says that the great King Vessavana, a descendant of the Rawana Dynasty, was the leader among all other very powerful rulers in the Yakkha tribe that day. Later, this King Vesamuni was raised up to the divine status, the title Sathara Waram Devi was given to him and now he too is considered as a god by the people in Vanni.[8]

The Tripitaka Canon says that people in Yakkha tribe and Kumbanda tribe and some people in Naaga tribe had considered King Vesamuni as their great king. When Buddha was living in this Helabima, another group of Devas who got the divinity by tradition, a group who were considered as gods by people were living in some parts of this country. These were the kings reigned certain regions specially in the upcountry, Kandy, and they were just kings by the generation name and were the descendants from Rawana Chakravarti Dynasty who lived in the ancient times in this country.

Seven Chakravarti Kings of the Rawana Dynasty lived in this Helabima, ruled in this Helabima. Later, the descendants of this same generation who had lost the power of Chakravarti and the power of Chakrarathnas used this title, Sakvithi, Chakravarti. King “Samana and also King Vessavana were related to this same Chakravarti Dynasty. But they did not use the title, Sakvithi.

According to Tripitaka Canon, the kings came to listen to Dhamma from Gautama Buddha namely Sakkassadevaa, Sakkassa Panitha were the descendents of this Chakravarti Dynasty and these kings used the title, Deva. Following the imaginations, today we use the names such as “Sakdew Raja “Sakradevendrayaa” i.e. Sakra – the king of gods, for a king called “Devaanaminda of the same Chakravarti Dynasty who lived in this Helabima  and had learnt Dhamma from Gautama Buddha. It was because he was the king of Sammatha Devas. Sakkassa Devaanaminda was a man lived in this Helabima and learnt Dhamma from Gautama Buddha.

Hence it’s very clear that the religious concepts of gods prevailed in India were different to the ones practiced by the people lived in this Helabima. All the gods, including God Sakra, who are revered by the people in this country even for this date were the people lived in this country in the past and they were possessed with some extra mental or physical powers and did some special service to the society.

Next Chapter…


[1] As in Kathi.

[2]Naa+garaNaa in Sinhala language is the cobra. gara is the ‘gruhaya’ the household. Nagara in Sinhala language are the towns.

[3]Nuwara(s) or Pura(s) were the cities.

[4] Today this place is known as Katharagama.

[5]The Kirivehera Chaithya.

[6]The father of Gautama Buddha.

[7] This could be the reason for the Muslim community to go on pilgrimage to the Samanala Peak. Probably this could be the only place in the world where people in many religions come and pay their respect. English people call the Sripada peak ‘ The adma’s Peak’ and believe that it is the foot print of Adam.

[8] The Vanni is the name given to the mainland area of the Northern Province of Sri Lanka. It covers the entirety of Mannar, Mullaitivu and Vavuniya Districts, and most of Kilinochchi District, and has an area of approximately 7,650 square kilo meters (2,950 sq mi).

Share Button

Mahavamsa – Tripitaka and the language of the Buddha

Gautama Buddha preached Dhamma to the world using Maghadi language here in this Helabima  for forty five years. This Buddha Dhamma was arranged in to the form of lines, Pela. So then, it was easy to refer and study them by heart and take them from one generation to another. This particular process was set up during the time of Buddha himself.  A group of Bhikkus including the great Arahant Maha Kassapa and Arahant Ananda Thero, who represented the Asu Maha Srawaka, The Great Eighty Disciple of Buddha, worked towards this formation of Dhamma.

It is the third chapter of Mahavamsa written in Lanka reveals the world about the historical news of the arrangements of the first Dharma Sangayana, the Dhamma Council. If it is guaranteed that the Mahavamsa was a book written in Lanka, if it is guaranteed that it contains the information of history in Lanka, if this story of the first Darma Sangayana which had been held in the city of Rajagaha is stated in Mahavamsa, anyone can understand and decide that this incident had been occurred here in this Helabima, in Rajagala in the city of Rajagaha. If a Darma Sangayana of this nature had been held in Barath Desha in the past, it could have been mentioned in the contemporary books written in the Baratha Desha. But no one can present any information with regards to that. The most learnt, erudite and knowledgeable 500 Arahants who participated in this Sangayana, had come there from 28 monasteries situated around the city of RajagahaRajagala – and also from Aaranya Senasanas which are known today as Sithulpawwa in Ruhuna, Maaligavila, Deegavapiya and Kudumbigala. It’s a great false to say that a Darma Sangayana of this nature was held in India.

The Tripitaka written in the Alu Lena says that the first Darma Sangayana had been held in Rajagala in Ampara, in the city of Rajagaha after three months of the Parinibbana of the Buddha in the city of Kusinara (today its Budugala). Hence, I am glad to mention that this incident of the first Darma Sangayana which is mentioned in two books written in Lanka, Mahavamsa and Tripitaka, is a historical incident happened in Helabima, but not an incident happened in India or Baratha Desha. If someone says so, it is nothing but a mindless thing.

Any one goes to Rajagala in Ampara, can still observe the Sapthaparni Cave and other supportive caves which were arranged for the first Drama Sangayana by King Ajaasaththa, the ruler of the kingdom of Magadha, and also the other facilities provided for 500 Arahants.

The Sapthaparni Cave found in Helabima  is an extraordinary creation. The cave had been designed purposely for the Darma Sangayana, having a shape of an umbrella and Arahants could sit comfortably as a circle. This is well secured and preserved in Rajagala, even to this date.

Making wrong interpretations based on assumptions and passing out all these incidents to India were done by the authors lived in our country in the mediaeval period through the books such as Bodhivamsa, Thoopavamsa, Daathuvamsa which written 800 years after Mahavamsa & Tripitaka, also through many Buddhist literature books written in the Polonnaruwa era. That is the nature of Padaparama[1]person who has no any clear idea over the absolute truth. All the authors who wrote Sinhala and Pali books in the Polonnaruwa era, Dambadeni era and in Gampala era were influenced by India and the Mahayana Buddhism. They did not have the wisdom in Dhamma to differentiate Buddha Dhamma and Buddhism. This is evident positively by the erotic commendations used by them in their Buddhist literature book which were written in these eras.

I want to emphasize again the fact that it was only in this Helabima  that sacred Buddha Dhamma was originated, was existed, exists and will be existing.

I would like to mention here genuinely that the Padaparama persons who hold on to conventional views and act behind the label of Buddhism attempt harder in the present day to suppress, to cover up the absolute truths disclosed by the sacred Buddha Dhamma. It is not surprising to see that they will do the same in the future as well. But now it’s the time to disclose all, it’s the time for the truth to come out.

A very long period like 400 years, from the time of the Parinibbana of Gautama Buddha to the time of writing this sacred Buddha Dhamma in Alu Lena in the reign of King Walagamba, this Tripitaka Dhamma was taken down through an unbroken oral tradition by a generation of Heladiva Bhikkus who had experienced the fruitions of the supermandane path, who lived in Aaranya Senasan as of Heladiva located in Ruhuna, east and in the central region of the country representing Rajagala, Sithulpawwa, Kudumbigala, Deegawapiya, Budugala, Haburugala and  Mulkirigala.

When all the books containing pure Buddha Dhamma were burnt-out, when all the Buddhist, Hela and Pali texts stored in the library, Pothgula, of Maha Vihara in Anuradhapura were burnt – out , what left for the reference for the Hela Buddhists was the 17 books written by Buddhagosha Thero which were protected and stored at the Mahayana Abayagiri monastery. The Bhikkus lived in Abayagiri monastery were biased to Mahayana Buddhism. The Sinhala king who ruled the county by that time and destroyed the Mahavihara monastery was biased to Abayagiri monastery. Both these parties were Mahayanians. In the era which came after the destruction of this series of Hela commentaries, most of the Buddhist Bhikkus and the kings lived in Helabima praised and considered these texts with Mahayana views as Buddha Dhamma. The Tripitaka Canon was written and stored at the Alu Lena. If the copies of them had been stored in Anuradhapura, they too could have been burnt-out by the fire of Mahavihara.  We were lucky to have them stored in Alu Lena and the enemies could not touch the originals of Tripitaka. They were not burnt out and up to this date they are used for new copies.

Later, the Tripitaka was translated in to Sinhala language by our scholars. But, in interpreting the Maghadi terms in Tripitaka, most of them used the views of the translations of the Artha Katha by Buddhagosha Thero which were filled with worldly religious concepts and also analysis such as Teeka, Tippani and Sammatha written later for these same Artha Katha. Because of this reason, it should be mentioned here that the learnt Bhikkus who worked in the Editorial Board of the Buddha Jayanthi Tripitaka were suppressed by the Pathanjali Theory, Pathanjali Waada, which was mainly indicated by 17 books including Vishuddhi Magga and translated the Tripitaka text in to Sinhala language. And also because these learnt Bhikkus who translated Tripitaka were the masters in Sanskrit language, in translating Maghadi language in to Sinhala they have used more than 50 percent of Sanskrit  terms taken from Sanskrit language.  Because of these alterations, it is sorry to say that the Sinhala people living today face the difficulties in understanding the true Tripitaka Dhamma.

An excellent person who could read Maghadi language, who can analyze Dhamma in Maghadi language, who had realized Dhamma is a true Noble person, Aarya Pudgala.

A very long period of 2100 years ago, in the reign of King Walagamba, Hela Bhikkus who were learnt, pious and knew Dhamma well and had experienced the fruitions of supermandane path were engaged in writing the Dhamma as Tripitaka texts which included many information related to our Hela history such as the names of people, the places, also the way of life of the people lived in this country etc and its time now for us to analyze, understand and accept these information. I emphasize on the fact that all the names of the people, villages, kingdoms, kings, the Counts, the Noble ones who experienced the fruitions in the supermundane path, the Arahants and also the incidents of the past, the future and the present mentioned in the Tripitaka Canon are not related to India or Maha Barath Desha but they are related only to this Siw Hela.

In his history book Professor A L Basham says, the time period between 589-543 BC, what we conventionally accept as the era that Buddha was living, or the period closer to that, the political circumstance of Barath Desha was going through great complexities and disputes, Greek & Persian invasions had given the extreme pressure and the country had been pushed away from peace, and this unstable, disturbed environment would not be suitable enough in any way for a birth of a Buddha. 289 years after the Parinibbana of the Buddha, until such time that Ashoka the Great brings the Barath Desha under the sovereignty of one flag, there had been an interregnum filled will disputes and complexities. This can be very clearly understood by the fact that no any book carries any information related to the political environment of Baratha Desha in this period.

The Englishmen such as Rhys Davids, Geory Turner, James Prinsep, H C P Bell and Codrington wrote the history with the narrow and misleading understanding which they gathered by reading Mahavamsa, Deepavamsa and Tripitaka Canon which were written in Lanka and the books written in the preceding  periods namely Polonnaruwa and Dambadeniya era. Today, a history of this nature which is written with assumptions is entered in to the Indian history books as well. Accordingly, it was by the ordinary men who lived in those respective eras had written the history by restricting the Helabima history to the era of Vijaya and all what happened prior to him had been transferred and handed over to India. Now it’s time to correct this mistake.

Even to this date, we have genuine historical evidences written in our Helabima which are related to those respective eras. Our historians, archeologists and also lay and non-lay scholars who hold different religious views do not show any interest in accepting them as they think in English and are obliged to the west or to the Baratha Desha.

The Englishmen such as James Prinsep, Geory Turner, Strongs, Rhys Davids, Codrington, H C P Bell and Wilhelm Gaiger wrote our history. We appreciate their service up to some extent. But the great loss experienced by us due to their ignorance also should be seriously taken in to our consideration. This situation should be corrected at least now.

Sometimes back a book called Lokopakaraya was written by Venerable Ranasgalle. The four islands explained by the poem number 189 poem of this Lokopakaraya were situated within this Helabima. The four islands surrounded by the sea shore mentioned in Lokopakaraya were as follows.

  1.  Uthuru Kuru Divaina.
  2. Janbudveepaya (Dambadiva).
  3. Poorvavidehaya.
  4. Apara Goyaanaya.

In the most ancient era prior to the ear of Anuradhapura or in other words in the time of Buddha, this country has been divided in to four parts and conventional names of this nature had been given to them. What was known as four islands (the regions) was the Siw Helas. Later, following the tribes of tribal kings of each Hela, Janbudveepa was named as Deva Hela, Uthuru Kuru Divaina was named as Yaksha Hela, Apara Goyaanaya was named as Naaga Hela and Poorvavidehaya was named as Ghandharva Hela.

Chaththaaro Mahaaraajaas who were mentioned in the Aataanaata Sutta and Mahasamaya Sutta very specifically reigned in the regions in this Siw Hela. Gautama Buddha attended in to his Enlightenment in Janbudveepa (Dambadiva) and that region was coming under Deva Hela. Hence, the names such as Janbudveepa and Dambadiva were used for a particular region of this same land in very ancient eras. It got the name Janbudveepa as it suggested the meaning that ‘The island where all the Buddhas are born’. The name Dambadiva was used as it suggests the meaning ‘The island of Dhamma’.

All the islands mentioned in Lokopakaraya are surrounded by the sea shore. Because of this it is guaranteed that in the ancient times all these four islands were situated in this Helabima.

All the books written in Baratha Desha in the period of BC, all those literature books had discussed the worldly advices and the matters which would arouse the erotic emotions of the ordinary world. The Rig Vedha texts, Vishnu Puraanaya, Iskandha Puraanaya and many more ancient texts, Bahamian and Upanishad texts and also the special book called Bhagavad Gita were written with the aim of advising the worldly success. These were literature books or complimentary books which were written for the purpose of making a better world. But, all the books written in the contemporary ear in Helabima  i.e. all the Tripitaka texts and all the commentaries were aimed at the supermundane path which would lead to the renunciation from the world. They were written to explain the Dhammaanudhamma Patipadhaa[2]which will lead to the total cessation of the impermanence of life. These two objectives are different to each other. If the sacred Buddha Dhamma had been spread out in India or Baratha Desha that day, it could have been seen at least some indication of these supermandane Dhamma in those books written in that period. But, it is not mentioned in any book written in India.

Anyone who reads the Bhagavad Gita would easily understand that the objective of the ancient literature written in Baratha Desha was to provide the required advices for a better living. The most interesting, erotic and complimentary poems in the Bhagavad Gita are studied by heart and recited them as Bajan songs. Even to this day, this is a custom or a habit followed by the Indians. But the sacred Dhamma stated in the Tripitaka should be listened well, should be digested in to the mind well, and should be experienced well. It’s a Darmatha of Yathaawadi Thathaakaari and Athaakaari Thathaawadi. Buddha Dhamma was a Dhamma which teaches to understand Dukkha, teaches to find out the root for Dukkha and teaches to eradicate the root of Dukkha. Or in other words, it can be considered as a doctrine of cause and effect, it can be understood only by following it, only by comparing anything with the cause and effect. According to the divine concepts in Barath Desha, the effort was changed temporally by changing the cause. Because of this, the literature in Barath Desha written in the past was limited to a complimentary literature.

The Buddha Dhamma preached the human being to use his mind in action, to become someone who acts on Yoniso Manasikaara and to find out the path for emancipation. The religions in Barath Desha aimed at the emancipation by suppressing the sorrow temporally through the changing of things in the world. A supermandane doctrine was not seen in them.

In the Pali Commentaries translated by Buddhagosha Thero, and also in other books written in the preceding eras i.e. in Anuradhapura era , especially in the Sinhala books written in Polonnaruwa and Dambadeniya era it contained the Sammatha Dhamma (The Conventional Dhamma) which would help to make a better world, would help for the augmentation of Bhava, but not the Paramartha Dhamma, (The Objective Dhamma) which would advice to compare every with Vinaya (the discipline) and with cause and effect as preached in Buddha Dhamma. It was the time that Helabima  was tremendously influenced by the complimentary poems in the worldly religions which were spread in Barath Desha.

Hence, most of the books left for our reference today are the historical Buddhist literature books written in the mediaeval period and the Commentaries (Atta Katha) & also many other literature books written later with the influence of Barath Desha. They were not the books of objective Dhamma which would disclose the Nibbana as it was highlighted in the sacred Buddha Dhamma or in Tripitaka Canon. The Jathaka Katha literature written later in the era of Dambadeniya too was purely aimed at the happiness of the ordinary mass but not something which helped the mankind to think in wisdom and compare things with the doctrine of cause and effect and act accordingly. It is very clear that these too were in the same category of compliment literature.

Next Chapter…


[1] Padaparama –  ‘one for whom the words are the utmost attainment’, Whoever, though having learned much, speaking much, knowing many things by heart, and discoursing much, has not penetrated the truth, such a man is called by that name.

[2]The teaching to explain how to follow Dhamma and act accordingly.

Share Button

The concept of Chakravarti Kings and Chakravarti Dynasty

The information about the concept of Chakravarti is mentioned in the Tripitaka Canon written in Lanka. Chakkawaththi Seehanaada Sutta and Chakkawaththi Sutta are the some Suttas in Tripitaka Canon which carry information about Chakravarti kings. In addition to these, it is mentioned in the character of Buddha as well.

In the story of Buddha, after the birth of Prince Sidduhath, few hermits who have gained the highest knowledge, including hermit Asitha, came to the royal palace for the naming ceremony of the prince. When the prince was taken to the hermits, most of them had one common opinion that “one day this prince will be a Chakravarti King. Otherwise he will gain the super-mundane Enlightenment”. Since all the hermits have gained the highest knowledge we can elaborate on one truth derived from this statement.

This absolute truth is that if one Buddha gains the Enlightenment, a Chakravarti King will not come in to the throne in the same period of time and if one Chakravarti King comes in the throne, a Buddha will not gain Enlightenment in the same period of time. Both these incidents i.e. the Enlightenment of Buddha and a king coming in to the throne as a Chakravarti King will not occur in the same period. They do not occur in parallel, will not occur at the same time.

The other truth sets in this is that a Chakravarti King will not be born and come in to throne in any country other than in this Helabima  and this country will be the home for all Buddhas and they will gain Enlightenment in this country.

Here, another important thing can be highlighted. According to the Chakkawaththi Seehanaada Sutta, during the reign of Chakravarti Kings they will rule their country with Dasa Raaja Dharma.[1]A majority of the country men will lead their lives based on codes of virtues. The king is fair and justice. The rulers are fair and justice. Because of that people have no any need to commit sins. An ideal environment to carry out all types of meritorious acts, Pinkam, is set in the country. People perform meritorious acts. They experience long and happily life. Because of this environment the ordinary people do not get any opportunity to understand the Dukkha, the sorrow. They stick on to meritorious acts only, Pinkam, but not wholesome acts, Kusal. Because of this the people live in a kingdom of Chakravarti King, do not get the knowledge to carry out Kusalassa Upasampada. In a time period of this nature people are not capable enough and do not have any means to understand Nibbana. And they do not have any need to understand Nibbana either. The sorrow is not something heard by them. People experience the least conditions of sorrow. The society is righteous. There are no any scarcities and difficulties. The king is absolutely fare and justice. The king rules the country following the principles in Dasa Raaja Dharma.  All the ministers and the people in the country who follow that king refrain from ten unwholesome acts, Dasa Akusal, perform meritorious acts, Pin, acquire merits and pass away after experiencing long life.

During the times of Chakravarti Kings many people and gods are born with acquired merits and blessed with the opportunities to attend in to Nibbana. Because, this is the nature of the period of a Chakravarti King, the very next era will certainly be a Buddha Kalpa where a Buddha will come in to this world. During the times of Chakravarti Kings, people and the gods do not get any opportunity to understand Nibbana. Nobody knows and can explain the wholesome acts, Kusal. This story can be seen in the Dahamsoda Jathaka. Other than a Pachcheka Buddha, no one can attend in to Nibbana in this era.

Hence it is clear that in prior to any Buddha Kalpa where a Buddha attends in to his Enlightenment, prior to the birth of a Buddha, a Chakravarti Dynasty comes in to being, the king comes in to throne, many people & gods acquire merits and are blessed with the opportunities to experience Nibbana. This setting up is a must and that is the nature of the Dharmatha. This era is called Pubbetha Katha Punnathaa.

All these things occur in this Helabima. Attending in to the Enlightenment by all the Buddhas in the past and coming in to the throne by all the Chakravarti Kings in the past were occurred in this Heladeepa, the main place out of all the countries in the world, the most sacred country in the whole world. It is impossible to occur a sacred incident of this nature in India or any other country in the world. A particular universal energy enabling a sacred incident of this nature is centralized only in the Madya Mandala of this mother earth and it is known as Heladeepa in this era. It is our motherland, Janbudveepa. It is this Siri Lakbima.

The Buddhist literature and Tripitaka literature say that a kingdom called Kethumathi will come in to exist in the future. We have heard a lot of information about it. In another hundred eleven years (111) of time, at the end of this Buddha Kalpa i.e. at the end of Sasana of Gautama Buddha, a dynasty called Kethu will come in to exit in this Helabima  and that will be the begging of a new era where the Chakravarti Kings of that dynasty will rule the world with Dasa Raaja Dharma.

Until it exists the Buddha Sasana of Gautama Buddha, until it exists the Magga which directs people to acquire wholesome acts – Kusal – and directs them towards the understanding of Nibbana, (this is called the era of thousand life – the era where it exists the life of the Four Noble Truths, the Tripitaka says) or in other word until it exists the life of the power (Pana, the life) of Dhamma Chakra which was held by the Gautama Buddha that day at Isipathanaarama monastery in Isinbassagala, people and the god will be able to attend in to the supreme bliss of Nibbana. After preaching of sublime Dhamma by Gautama Buddha that day in Isipathana he released the Buddha Shakthi to the world. With the cessation of that Shakthi, the era comes neat is Kaliyuga. The Kaliyuga is filled with people who are bound with Keles and they are tend to commit more and more sins. This Kaliyuga is followed by the destruction of Kalpa and again it is followed by an era of Chakravarti Dynasty.

Because of this, it should be understood that the era comes in prior to the Enlightenment of all the Buddhas will certainly be an era of Chakravarti Dynasty. This is a constant and is the nature of Darmatha.

A Chakravarti Dynasty called Kethu will rule this Helabima prior to the Enlightenment of Maithree Buddha. There will be 7 Chakravarti Kings in this dynasty. They rule the country based on the principles of righteousness and they do let the people to acquire merits, make all the arrangements for people to attend in to meritorious acts. After that, this particular Chakravarti Dynasty will come to an end. After 99 years of that, Maithree Buddha will attend in to his Enlightenment.

In prior to the Enlightenment of Gautama Buddha, 7 Chakravarti kings called Rawana reigned this Helabima. After the end of the reign of those seven kings, who came next to the throne was Rawana 8. We have heard about this king through the Ramayana and he was not possessed with any powers of Chakravarti Kings. This king is also coming from the Chakravarti Dynasty and there are many details about this King Rawana in the Ramayana text. But a war was scheduled between an Indian king called Rama and a Rawana king who had lost all the Chakravarti powers. A Chakravarti King does not want to go in to a war, show his powers and win foreign lands. They control and conquer all the kings and lands in the world by using the Chakra Rathna. The Chakravarti Kings do have this ability and the powers given by the Darmatha. The King Rawana 8, who is known to us in Lanka, whose name is mentioned in Ramayana as well, the one who had become the subject matter for many arguments and debates in the present day, was the son of the final Chakravarti King, Rawana seventh. As he worked against the Dasa Raaja Dharma, he lost the powers of Chakravarti and the kingship of Chakravarti. Based on this explanation, the King Rawana mentioned in the story of RamaRawana was a descendant of the Chakravarti Dynasty and was an ordinary king.

The ear of 242 years prior to the Enlightenment of Gautama Buddha this Helabima  was reigned by the final Chakravarti King Rawana. There were 7 Chakravarti Kings in the same Rawana Dynasty who ruled this Helabima for a very long period of time and they guided their people to acquire merits which would guide them for Nibbana in the Sasana of Gautama Buddha.

In the time that Kashyapa Buddha attended in to his Enlightenment, this Janbudveepa was known as Mandadeepa. In prior to the Enlightenment of Kashyapa Buddha in the Mandadeepa, there were 14 Chakravarti Kings in the “Thaaraka Dynasty” and they reigned the country for a very long period of time. During the era of Kashyapa Buddha numerous people and gods got the opportunity to attend in to Nibbana. It was purely because of the fact that there had been numerous blessed people over a very long period of time.

Accordingly, even before the ear of the Enlightenment of Konagama Buddha there was a Chakravarti Dynasty called “Bali” who reined this Helabima . The name given to this Deepa i.e. the island was Oja Deepa. In that era there had been 7 Chakravarti kings in the Bali Dynasty.

This island was known as Wara Deepa in prior to the Enlightenment of Kakusanda Buddha. There had been 5 Chakravarti Kings in the “Mandaathu Dynasty” who had ruled the country before Kakusanda Buddha.

The next Buddha to come is Maithree Buddha and after his Enlightenment a dynasty of Chakravarti Kings will not come in to being in this Helabima. It will be end of Dhamma and the raise of Adamma i.e. the goodness will be suppressed by the badness. In this era, all the people act only towards the unrighteousness. Because of that, this era will be the start of the end of the world. After the ‘doom’ of the world, this earth will turn in to the level where it will not further be suitable enough for the living beings. In that period, in the Badra Kalpa no any Buddha will realize the Dhamma and attend in to the Enlightenment.

This Maha Badra Kalpa was started from the dynasty of Maha Sammatha Kings. It will come to an end with the dawn of Buddha Kalpawhich is started after the Enlightenment of Maithree Buddha. After the end that Buddha Kalpa, what comes next is the Abuddopaada Kala, where no any Buddha will come in the world. This ear too will come to end soon. And then what comes next is the end, the doom of the world. This is explained in the first paragraph in Mahavamsa.

The Enlightenment of a Buddha or coming in to the throne of a Chakravarti King will occur only in this country, Helabima  where we were born, but not in any other country or island in the world. It is because of the fact that the righteous end of the Madya Mandala of the earth is situated in our Helabima. The unrighteous end of it is situated in the other end, today the world known it as The Bermuda Triangle. Because of that, this island, this county, the most sacred country in the world was given many different distinctive terms from the very ancient past such as Peradiga Muthu Ataya – The Pearl in the East, Rathna Deepa – The Island of Jewels, Janbudveepa – The Island where Buddha was born, Dharma Deepa – The Island of Dhamma.

There are descriptive explanations about the characteristics and the powers of the Chakravarti Kings in the Chakkawaththi Seehanaada Sutta in the Tripitaka Canon. No any historical book, text or literature in the world that one can find the information about Chakravarti Kings other than in the Buddhist Tripitaka literature. The “Sakvithi Raju – The Chakravarti King comes in to throne only in an Abuddopaada kaala, the era where no any Buddha will come to the word, but not in a Buddopaada kaala, the era where a Buddha will come to the word. He rules the country only with Dasa Raaja Dharma, he has gained Anaarya Dynahas, the trances which are not noble and had gained the highest knowledge. He is possessed with high mental powers and seven precious stones or fortunes called Rathnassuch as Chakra Rathna, Hasthi Rathna, Assa Rathna, Mani Rathna, Iththi Rathna, Gahapathi Rathna and Parinaayaka Rathna. In a time frame of this nature people cannot gain the knowledge, wisdom to fulfill, to understand Sathara Sathi Pattana, Sathara Bojjanga and Attangika Magga. The people who had heard about them, who know these Dhamma too will not be available in the world. This is an era where all the ones will enjoy the worldly pleasures and attend in to meritorious acts, Pin Kam.

Unlike in this present world no any country will be defeated, no any new empires will be established through the torture and punishment, wars and imposing of unjustifiable rules and regulations, hate, anger and injustice. These are not the characteristics of a kingdom of Chakravarti. When Chakra Rathna comes in to action, with the effect of Darmatha, all the kings in all the countries will come under the custody of the Chakravarti King. No one even think of going against a Chakravarti King. The Chakravarti Kings who are noble, righteous and pious had ruled this Helabima in the past. They reigned the whole world. If any ordinary person uses these titles, the series of eulogies such as Sakvithi and Chakravarti for his personal use, he will not be able to bear the majesty of this title and as a fact he will have to experience all the difficulties in life. If any one wishes to use the Chakravarti title he should practice the Dasa Raaja Dharma and gain the powers of Dhamma.

Next Chapter…


[1] The Ten Royal Qualities – Dana (Gifting), Parithyaga (Sacrifice), Sila (Virtue), lrju (Uprightness), Murdu (Soft), Avihimsa (Non-harm), Akrodaya (Non-ill will), Kanthi (Forbearance), Avirodita (Non-conflict). (Read more in Appendix).

 

Share Button